Γάλα μαγνησίας

30 ΚΩΣΤΑΣ ΑΚΡΙΒΟΣ και βέβαια να μη διανοηθεί κανείς μας και «αφήσει στο πρό­ σωπό του την παραμικρή υποψία φαβορίτας!» – τον Μικ έπαιρναν τα σκάγια.Σειρά είχαν μετά οι βαλίτσες και οι ντου­ λάπες · όλα έπρεπε να είναι τακτοποιημένα με τάξη.Το μεγα­ λύτερο όμως ζόρι, αυτό που μας παίδευε μια δυο ώρες κάθε μέρα, ήταν η καθαριότητα του θαλάμου και πιο πολύ η φρο­ ντίδα για τα κρεβάτια. Για μια ολόκληρη εβδομάδα κάθε απόγευμα ανεβάζαμε στην ταράτσα τα σεντόνια και τις κου­ βέρτες και τις τινάζαμε να φύγει η σκόνη.Μέχρι και τα στρώ­ ματα μας είπαν να τινάξουμε.Στην αρχή το περάσαμε για χα­ βαλέ,γρήγορα όμως είδαμε πως μας έβγαινε η πίστη να ανε­ βαίνουμε τριάντα τόσα σκαλιά φορτωμένοι τους σελτέδες. Άσε που δεν είχε καθόλου πλάκα,γιατί από τη σκόνη γινόμα­ σταν κάτασπροι από την κορυφή ως τα νύχια. Ζοχαδιασμέ­ νος ένα απόγευμα ο Αχιλλάκος με την κουβέρτα του, που, όσο και να την τίναζε, δεν έλεγε να ξεβρομίσει, έστειλε έναν μικρό της πρώτης στα μαγειρεία να του φέρει νερό, τάχα πως δίψασε, και στο πιτς φιτίλι άλλαξε την κουβέρτα του με την καθαρή του πιτσιρικά. Το κατάλαβε εκείνος, πήγε να γκρινιάξει,μα τον αγριοκοίταξε ο Αχιλλάκος και έτσι πέρασε η μπαγαποντιά του. Το μόνο που ξέραμε μέχρι εκείνη τη μέρα για τον και­ νούργιο δεσπότη ήταν πως στη χειροτονία του τον Αύγουστο έγινε το σώσε. Είχε έρθει κόσμος απ’ όλη τη Θεσσαλία. Στην παραλία πάρκαραν λεωφορεία από Λάρισα, Καρδίτσα, Τρί­ καλα, Φάρσαλα… Ο κόσμος δεν χώραγε στον Άγιο Νικόλαο, γέμισαν οι γύρω δρόμοι.Κατέφτασαν παπάδες και δεσποτά