Γάλα μαγνησίας

28 ΚΩΣΤΑΣ ΑΚΡΙΒΟΣ «Αχιλλάκος» δεν ήταν χαϊδευτικό. Του το ’χαμε κολλήσει για το μπόι και το βάρος, γιατί ήταν δεν ήταν πενήντα κιλά ο Αχιλλέας και το μπόι του ούτε ένα και εξήντα. Έτσι μας άρεσε να φωνάζουμε ο ένας τον άλλο. Και θα ερχόταν τώρα αυτός να μας τα αλλάξει; Δεν είμαστε καλά! «Δεν…δεν…δεν… νομίζω πως πει…πει…πειράζουμε κα… κα…κανέναν». Ο διάκος τινάχτηκε ξαφνιασμένος, δεν περίμενε πως θα του απαντούσε έτσι ο συγχωριανός του. Είχε όμως ράμματα και για τη δική του γούνα. Άκου «Μικ» ο Γιάννης Μόσιος! Τι ξεδιαντροπιές είναι τούτες εδώ; Έσκυψα το κεφάλι και γέλασα κρυφά. Σκέφτηκα εκείνη την ώρα τι τραμπάκουλο θα πάθει άμα μάθαινε τα παρα­ τσούκλια που είχαμε κολλήσει στους καθηγητές στο σχολείο. Στο μεταξύ, ο Μικ φαινόταν να ’χει φουντώσει. Θα ’θελε να πει στον διάκο, αν βέβαια μπορούσε, ποιο ίνδαλμα είχε και με τη μουσική τίνος κοιμόταν και ξυπνούσε. Όνειρό του ήταν να γίνει μια μέρα μέλος σε κάποιο συγκρότημα ροκ.Να γίνει τραγουδιστής σαν τον Μικ Τζάγκερ, που όλοι έλεγαν πόσο πολύ του μοιάζει στη φάτσα, σαν δίδυμος αδερφός του ήταν.Γιατί λοιπόν να μην ακολουθήσει τον δρόμο του; Γι’ αυ­ τό ο Μικ κάθε απόγευμα σχεδόν, όταν δεν ήταν τιμωρημέ­ νος, άλλο δεν έκανε απ’ το να πηγαίνει στο δισκάδικο του Παλιούγκα. Εκεί ένας γνωστός του υπάλληλος του ’βαζε να ακούσει το 45άρι δισκάκι με το «Satisfaction» των Ρόλινγκ Στόουνς και μετά το γύριζε από την άλλη πλευρά για το «Paint it black».