Γάλα μαγνησίας

24 ΚΩΣΤΑΣ ΑΚΡΙΒΟΣ λουμε τα γέλια.Κατεβαίνοντας μετά για την πρωινή προσευ­ χή, τους είπα: «Να δείτε που δεν έχει ξεθυμάνει, θα έχει και συνέχεια το πράγμα». Τέτοιος ήταν ο διάκος, αχώνευτος και στραβόξυλο. Δεν μας περνούσε ούτε έξι χρόνια, μα το ’παιζε καμπόσος. Ήταν από το ίδιο χωριό με τον Μικ,έτσι ξέραμε τον βίο και την πο­ λιτεία του. Στο Παλιούρι ο Σπύρος Φώτος,δηλαδή ο διάκος,ήταν ένα ήσυχο παιδί. Κάθε μέρα πήγαινε και βοηθούσε τον πατέρα του στα ζώα. Στο σχολείο δεν είχε δώσει ποτέ αφορμή στον δάσκαλο να σηκώσει τη βέργα πάνω του, κι ας ήταν κου­ μπούρας στα μαθήματα. Απ’ όλα τα παιδιά αυτός ήταν ο πιο φτωχικά ντυμένος. Όλο μπαλώματα είχαν τα παντελόνια του και για τσάντα κρεμούσε διαγώνια στο στήθος έναν τορβά. Κάποιες φορές ο Μικ τον συναντούσε όταν πήγαινε φαγητό στον δικό του πατέρα στο περιβόλι και ο Σπύρος έβοσκε το κοπάδι. Στέκονταν τότε και κοιτάζονταν χωρίς να λένε τίπο­ τα. Τον Μικ τον τρόμαζε έτσι ακούρευτος και αγριωπός που ήταν.Κάποια φορά σκέφτηκε να τον ρωτήσει γιατί τα παιδιά τον κορόιδευαν «γιδογάμη», όμως κώλωσε. Την Κυριακή, πού τον έχανες τον Σπύρο πού τον έβρισκες,όλο στην εκκλη­ σία ήταν να βοηθάει τον παπά. Σε κάποια πανήγυρη των Τα­ ξιαρχών ήρθε ο δεσπότης, είδε πόσο καλά κάνει το παπαδά­ κι, τον έψησε και τον κατέβασε στην πόλη. Λίγο καιρό μετά τον χειροτόνησε διάκο, με σκοπό να τον προβιβάσει αργότε­ ρα σε αρχιμανδρίτη.Ο δεσπότης δεν τον έκανε μονάχα διάκο, αλλά και προϊστάμενο στο οικοτροφείο.Καλός και χρήσιμος