Γαλάζια φλέβα

10 «Δεν ήξερα ότι παρακολουθείς τις τιμές» σχολίασε ο Μπιμάγιερ καχύποπτα. «Δέκα, δώδεκα χιλιάρικα; Τόσα πλήρωσες γι’ αυτό τον πίνακα;» «Δεν σου λέω πόσα πλήρωσα. Τον αγόρασα με δι- κά μου λεφτά». «Κι ήταν ανάγκη να τον αγοράσεις χωρίς να με συμβουλευτείς; Νόμιζα ότι έχεις ξεπεράσει πια την εμμονή σου με τον Τσάντρι». Πάγωσε στη θέση της. «Τι άδικο σχόλιο. Έχω να δω τον Ρίτσαρντ Τσάντρι τριάντα χρόνια. Η αγορά του πίνακα δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτόν». «Ή έτσι ισχυρίζεσαι, τουλάχιστον». Η Ρουθ Μπιμάγιερ έριξε στον άντρα της μια σύντο- μη θριαμβευτική ματιά, σαν να του είχε πάρει έναν πόντο σ’ ένα παιχνίδι πιο ζόρικο από το τένις. «Ζηλεύεις έναν πεθαμένο». Ο Μπιμάγιερ γέλασε άκεφα. «Αυτό είναι γελοίο για δύο λόγους: είμαι απολύτως σίγουρος ότι δεν ζηλεύω, και δεν πιστεύω ότι είναι πεθαμένος». Οι Μπιμάγιερ μιλούσαν σαν να με είχαν ξεχάσει, αλλά υποψιαζόμουν ότι δεν ήταν πράγματι έτσι. Είχα γίνει ένας ακούσιος διαιτητής που τους επέτρεπε να βγάλουν στη φόρα παλιά προβλήματα χωρίς τον κίνδυ- νο να οδηγηθούν σε κάτι πιο χειροπιαστό, όπως η σω- ματική βία. Παρά την ηλικία του, η συμπεριφορά και τα