Φτου ξελύπη

16 γάτα όμως, η Κιταμπάν, * έμεινε για πάντα, επί- μονη και πεισματάρα, παρά τις αντιρρήσεις της μαμάς, που δεν μπορούσε άλλο τις τρίχες. Είχα υποσχεθεί να βοηθάω και τουλάχιστον αυτή την υπόσχεση θα την κρατούσα. Κλείνω τα μάτια, για λίγο μόνο, όχι για να μη βλέπω τα δικά τους, μια σταλίτσα να ξεκουρα- στώ, μια στιγμή μονάχα και μετά θα τα ξανανοί- ξω πιο ξεκούραστη και πιο δυνατή. Αφήνομαι να κρεμαστώ απ’ τα σκοινιά της βάρκας, τα πό- δια μου χαλαρώνουν, σταματούν να προσπαθούν και μένω ακίνητη στη σκοτεινή αγκαλιά του νε- ρού που τόσο αγαπώ, σαν το σκοτεινό κουκούλι της κάμπιας. Και οι σκέψεις χαλαρώνουν κι αυ- τές και γίνονται αισθήσεις και ο χρόνος με πάει πίσω, ακόμα πιο πίσω, στη χώρα μου, στην πόλη μου, στη γειτονιά μου, στο σπίτι και στο δωμάτιό μου, στα δικά μου τα κοντινά αλλά και μακρινά μαζί, εκεί που οι σκέψεις μου ανθίζουν και είναι όλες υγρές, άλλες φωτεινές και άλλες πιο σκιε- ρές, όλες τους όμως υδάτινες… * Κιταμπάν σημαίνει βιβλίο στα αραβικά.