Φτου ξελύπη

13 εγώ κάποιος να με βοηθήσει, πιο μεγάλος και πιο δυνατός από μένα. Πόσο θα ήθελα τον μπα- μπά μου να ήταν εδώ, να με καθησυχάσει, να με πάρει στις φαρδιές του πλάτες και να με βγάλει ασφαλή στην ακτή, όπως κάνουν τα δελφίνια και οι φάλαινες με τα μικρά τους. Δε φοβάμαι μην πάθω κανένα κακό, ξέρω πως, ό,τι και να συμβεί, θα κολυμπήσω μέχρι το νησί, όμως έχω μαζί μου αυτά τα ζευγάρια μάτια, αυτών των ανθρώπων, και νιώθω πως αν αφήσω σε κάποιον να συμβεί κάτι κακό, δε θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου. Δεν έχω μάθει να κάνω έτσι. «Αυτούς που μας έχουν ανάγκη τους βοηθάμε πάντα!» μου έλεγε η μαμά και από τότε δεν άφη- σα γατί για γατί που να μην το πήγα σπίτι για να το φροντίσω. Ακόμα και τα μικρά που θήλαζαν τα πήρα από τη μαμά τους, γιατί νόμιζα πως εγώ θα είμαι καλύτερη μαμά, αλλά και την κουφή γάτα της γειτόνισσας που τη φώναζε και δεν ερ- χόταν γιατί δεν άκουγε, ενώ εγώ νόμιζα πως προ- τιμούσε εμένα, και το γατί που με ακολούθησε από το σχολείο στο σπίτι και το πρωί το βρήκα στο κρεβάτι μου να κοιμάται αμέριμνο, χωρίς ποτέ να καταλάβω τι μου βρήκε. Αυτή η τελευταία