Φτου ξελύπη

12 υπόσχομαι! Πίσω σε αυτά που αγαπώ, θα ξανάρ- θω. Κολυμπώ και υπόσχομαι, κολυμπώ και μι- λάω στον εαυτό μου, από μέσα μου αλλά τόσο δυνατά που νομίζω ότι οι σκέψεις μου ακούγο- νται μέχρι απέναντι, εκεί, στη φωτεινή κουκκίδα που προσπαθώ να φτάσω εδώ και ώρες, ούτε κι εγώ ξέρω πόσες. Έχω χάσει το μέτρημα με τις ώρες, όπως και με τις υποσχέσεις. Προσπαθώ να κρατώ το κεφάλι έξω από το νερό και έχω τον νου μου στην Καλίντα, που φοβάμαι μην κουρα- στεί τόσες ώρες μέσα στο νερό, και δε θέλω να τη χάσω απ’ τα μάτια μου. Τραβώ τη βάρκα τη φορτωμένη με ανθρώ- πους και ήμουν εγώ και η αδελφή μου οι μόνες που ξέραμε κολύμπι και μπορούσαμε να την ελαφρύνουμε από το βάρος μας και να τη σπρώ- ξουμε προς την ακτή. Και εκεί που νιώθω τα πόδια μου να ’χουν βαρίδια και πάω να κουρα- στώ και ν’ αφεθώ, εκεί βγάζουνε φτερά και νιώ- θω να πετώ. Από τη μια γυρνώ, κοιτώ και βλέπω μόνο μάτια, ζευγάρια μάτια να με κοιτούν μέσα από τη βάρκα μας και να περιμένουν από μένα βοήθεια. Και από την άλλη γυρνώ και κοιτάζω στη στεριά και με κρυφή λαχτάρα περιμένω κι