Φωτεινή πολιτεία

Φ Ω Τ Ε Ι Ν Η Π Ο Λ Ι Τ Ε Ι Α 15 απέφευγε το βλέμμα μας λες και κάτι την έκανε να ντρέπεται. ΗΜάια έσκυψε αποπάνω της και της χάιδεψε τη ράχη, κίνηση στην οποία η σκύλα ανταποκρίθηκε μ’ ένα κούνημα της ουράς της. Αποφασίσαμε να την πάμε αμέσως σε κάποιον κτηνίατρο και, καθώς το κάναμε, μεταφέροντάς τη με το ίδιο βανάκι με το οποίο την είχαμε χτυπήσει πριν από λίγο, είχα την αίσθηση ότι εκείνο το αδέσποτο κι άγριο ζώο ήταν συγχρόνως δύο πράγματα αντιφατικά μεταξύ τους: ένας πολύ κακός οιωνός και μια ευλογημένη παρου- σία, μια φίλη που με καλωσόριζε στην πόλη, αλλά και μια αγγελιοφόρος που έφερνε μια τρομερή εί- δηση. Σκέφτηκα πως ακόμα και το πρόσωπο της Μάια είχε αλλάξει απ’ τη στιγμή που είχαμε φτάσει, από τη μια είχε γίνει πιο συνηθισμένο –ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί τόσες γυναίκες που να της μοιάζουν– κι από την άλλη πιο κρουστό, το δέρμα της έδειχνε πιο απαλό και συγχρόνως πιο ανθεκτικό, το βλέμμα της πιο σκληρό, αλλά συγχρόνως λιγότερο αυστηρό. Κρατούσε τη σκύλα στην αγκαλιά της και το αίμα του ζώου είχε αρχίσει να της μουσκεύει το παντελό- νι. Η μικρή καθόταν στο πίσω κάθισμα κι είχε το βλέμμα της καρφωμένο στο τραύμα του ζώου. Κάθε φορά που το βανάκι έπεφτε σε κάποια λακκούβα, η σκύλα γύριζε κι έβγαζε ένα μελωδικό βογκητό. Λένε ότι το Σαν Κριστόμπαλ είτε το έχεις στο αί-