Φωτεινή πολιτεία

A N D R É S B A R B A 12 σεων. Και με την ευκαιρία ξαναπήρε και η Μάια τη θέση της ως δασκάλας στο μικρό μουσικό σχολείο της ιδιαίτερης πατρίδας της. Δεν το ομολογούσε, αλλά εγώ ήξερα πως την ενθουσίαζε η ιδέα να επι- στρέψει με καλές συνθήκες στην πόλη απ’ την οποία είχε εξαναγκαστεί να φύγει. Η πρόταση περιλάμβα- νε και τα έξοδα για την εγγραφή της μικρής στο σχολείο (πάντα την αποκαλούσα «η μικρή», κι όταν απευθυνόμουν άμεσα σ’ εκείνη, «μικρή») κι έναν μισθό που μας επέτρεπε να βάζουμε και στην άκρη. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Δυσκολευόμουν να συγκρατήσω τη χαρά μου και ζητούσα απ’ τη Μάια να μου λέει διάφορα για τη ζούγκλα, τον πο- ταμό Ερέ, τους δρόμους του Σαν Κριστόμπαλ…Όσο μιλούσε, ένιωθα λες και τρύπωνα μες στην πυκνή και αποπνικτική βλάστηση, όπου έβρισκα έξαφνα ένα παραδεισένιο μέρος. Μπορεί η φαντασίωσή μου να μην ήταν ιδιαίτερα δημιουργική, αλλά κανένας δεν μπορεί να πει πως δεν ήταν αισιόδοξη. Φτάσαμε στο Σαν Κριστόμπαλ στις 13 Απριλίου του 1993. Η υγρή ζέστη ήταν πολύ έντονη και ο ου- ρανός εντελώς ξάστερος. Καθώς ανεβαίναμε στο παλιό οικογενειακό μας βανάκι, είδα για πρώτη φο- ρά την τεράστια μάζα από καφετί νερό του ποταμού Ερέ και τη ζούγκλα του Σαν Κριστόμπαλ, εκείνο το πράσινο κι αδιαπέραστο τέρας. Δεν ήμουν συνηθι- σμένος στο υποτροπικό κλίμα και το κορμί μου ήταν