Φωτεινά σήματα

D A N I S H A P I R O 16 νει το γκάζι. Ίσως τελικά να ήταν κακή ιδέα. Θέλει να πάει στο σπίτι του. Επίσης, θέλει άλλο ένα τσιγάρο. «Κάνε στην άκρη» του λέει η Σάρα. «Θα οδηγήσω εγώ». Ο Θίο ψάχνει κάποιο κατάλληλο σημείο για να σταμα- τήσει. Δεν έχει ιδέα πώς να παρκάρει το αυτοκίνητο. Η Σάρα έχει δίκιο, όλο αυτό είναι σκέτη ανοησία. «Ήμάλλον όχι, ξέχνα το. Καλύτερα να μην το πάρω εγώ» αλλάζει τελικά γνώμη. Κοντεύουν στο σπίτι. Το ακούει σαν τραγούδι στο κε- φάλι του: Σχεδόνφτάσαμε, σχεδόνφτάσαμε, σχεδόνφτάσαμε. Λίγα τετράγωναμόνομένουν.Προσπερνούν την οικία τωνΧέλερ, την οικία των Τσέρτοφ. Όπως σκύβει μπροστά, ο αναπτήρας γλιστράει από τα δάχτυλά του και πέφτει μέσα από τον ανοιχτό γιακά του πουκαμίσου του. Βγάζει μια κραυγή και προσπαθεί να τον πιάσει, όμως αυτό απλώς χειροτερεύει την κατάσταση. Κυρτώνει την πλάτη του στην προσπάθεια να ξεφορτωθεί το καυτό μεταλλικό πράγμα, όμως εκείνο έχει σφηνώσει ανάμεσα στην κοιλιά του και στο σορτς του. Μυρωδιά κα- μένης σάρκας. Μια τέλεια γυαλιστερή ημισέληνος θα μεί- νει για πάντα εκεί. Χρόνια αργότερα, όταν μια ερωμένη ακολουθήσει με τ’ ακροδάχτυλά της τη γραμμή της ουλής και τον ρωτήσει πώς την απέκτησε, εκείνος απλώς θα απο- τραβηχτεί κυλώντας στην άλλη άκρη του κρεβατιού. Όμως τώρα… τώρα ένας άπειρος αριθμός από πιθανά μέλλοντα που εκτοξεύονται σαν ακτίνες Γάμμα από το κινούμενο όχημα. Τρεις μαθητές λυκείου. Κι αν η Σάρα είχε βγει με τους φίλους της εκείνο το βράδυ; Κι αν η Μίστι είχε αρνη-