Φλεγόμενο αγόρι

Φ Λ Ε Γ Ο Μ Ε Ν Ο Α Γ Ο Ρ Ι 17 επιδεξιότητα και πρωτοτυπία: από διηγήματα με ήρωες μικρά παι­ διά και βασανισμένους μποέμ καλλιτέχνες μέχρι τις περιγραφές από πρώτο χέρι των οπιοποτείων της Νέας Υόρκης, των συνθηκών σε ένα ανθρακωρυχείο στην Πενσιλβάνια και μιας καταστροφικής ξηρασίας στη Νεμπράσκα, και, όπως και ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, συχνά αντιμετωπίστηκε εσφαλμένα ως ένας σκοτεινός έμπορος φρίκης και μυστηρίου, όταν στην πραγματικότητα ήταν επίσης έξο­ χος χιουμορίστας – ο σκυθρωπός, πεσιμιστής Κρέιν μπορούσε να είναι ξεκαρδιστικά αστείος όταν το επιθυμούσε. Και κάτω από το πλήθος των πεζών του, ή ίσως στην κορυφή, ως επιστέγασμα, υπάρχουν τα ποιήματά του, τα οποία λιγοστοί άνθρωποι εντός ή εκτός του ακαδημαϊκού χώρου γνωρίζουν πώς να προσεγγίσουν, ποιήματα που τόσο πολύ απέχουν από τις παραδοσιακές νόρμες της στιχογραφίας του δέκατου ένατου αιώνα –συμπεριλαμβανομέ­ νων των ρηξικέλευθων παρεκκλίσεων του Γουίτμαν και της Ντίκιν­ σον από τους κανόνες–, ώστε μετά βίας να λογίζονται ως ποίηση, κι ωστόσο κολλάνε στο μυαλό πιο επίμονα από τα περισσότερα άλλα αμερικανικά ποιήματα που μπορώ να σκεφτώ. Ένα παράδειγ­ μα είναι τούτο εδώ, που δεν έχει πάψει να με στοιχειώνει από τότε που το πρωτοδιάβασα, πάνω από πέντε δεκαετίες πριν: Είδα στην έρημο ένα πλάσμα γυμνό, αποκτηνωμένο. Καθότανε κατάχαμα, κρατούσε στα χέρια την καρδιά του κι έτρωγε με λαχτάρα. «Είναι καλή;» τον ρώτησα. «Είναι πικρή, κατάπικρη» απάντησε· «όμως μου αρέσει γιατί είναι πικρή και γιατί είναι η καρδιά μου».* * Πρόκειται για το τρίτο ποίημα από τη συλλογή Οι μαύροι καβαλάρηδες . Η μετάφραση στα ελληνικά όλων των ποιημάτων του Κρέιν, εκτός από το «Τα βήματά μου θα πουλούσα ως τον τάφο για δέκα σεντς το πόδι, αν τίμιος δεν