Φίλησα τη Σάρα Γουίλερ

Φ Ι Λ Η Σ Α Τ Η Σ Α Ρ Α Γ Ο Υ Ι Λ Ε Ρ 17 φανισμένη. Κανείς δεν την είδε να φεύγει και κανείς δεν την ξανάδε από εκείνη τη στιγμή, το λευκό της τζιπ όμως δεν ήταν στο δρομάκι των Γουίλερ. Και να λοιπόν η Κλόι, το επόμενο πρωί, με μουτζουρω- μένα από το μέικαπ μάτια και μαλλιά κοκαλωμένα από τη λακ, έτοιμη να κάνει διάρρηξη στο σπίτι της Σάρας. Βρίσκει το κλειδί μέσα σε μία εμφανώς λειασμένη πέτρα, με τη φράση ἐγὼ δὲ καὶ ἡ οἰκία μου λατρεύσομεν Κυρίῳ , Ιησούς του Ναυή, 24:15, χαραγμένη πάνω της. Σε όλο τον δρόμο προς τη λέσχη, φανταζόταν το ύφος της Σάρας όταν θα έβλεπε στην πόρτα της την Κλόι. Τα μεγάλα, κατάπληκτα πράσινα μάτια, το θεατρινίστικο πνιχτό επιφώνημα, τη συνειδητοποίηση ότι το κολπάκι της για να τραβήξει την προσοχή δεν πήγαινε όπως το είχε σχεδιάσει, γιατί η Κλόι είναι μια ιδιοφυΐα που δεν την ξεγελάει κανείς. Η ικανοποίηση και μόνο θα έδινε στην Κλόι αρκετή δύναμη για να τα βγάλει πέρα στις τελικές εξετάσεις – μπορεί και στις δύο πρώτες χρονιές του κολεγίου. Όταν χώνει όμως το κεφάλι στην ανοιχτή πόρτα για να κοιτάξει στην τεράστια κουζίνα των Γουίλερ, η Σάρα είναι άφαντη. Κάνει λοιπόν ό,τι θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος στη θέση της. Κλείνει πίσω της την πόρτα και ψάχνει όλο το ισόγειο. Δεν είναι εδώ η Σάρα. Εντάξει. Δεν τρέχει τίποτα. Σίγουρα όμως είναι κάπου. Μάλλον επάνω, στο δωμάτιό της.