Ο φαροφύλακας

21 Ο Φ Α Ρ Ο Φ Υ Λ Α Κ Α Σ «Ναι; Είναι κάποιος εκεί;» «Ναι, γεια σου, η Νάταλι είμαι». «Νάταλι!» ξεφώνισε η Σίγκνε Σβερίν. Η Νάταλι χαμογέλασε. Αγαπούσε τη Σίγκνε και τον Γκού­ ναρ και την αγαπούσαν κι εκείνοι. «Εσύ είσαι, μικρή μου; Από τη Στοκχόλμη μάς παίρνεις;» «Όχι, είμαι στο νησί». Προς μεγάλη της έκπληξη ένιωσε έναν κόμπο στον λαιμό της. Είχε κοιμηθεί ελάχιστα και μάλλον η κούραση την έκανε υπερβολικά συναισθηματική. Καθάρισε τον λαιμό της. «Χτες έφτασα». «Μα, καλή μου, γιατί δεν μας ειδοποίησες; Θα είχαμε έρθει να καθαρίσουμε. Πρέπει να έχει τα χάλια του το σπίτι και–» «Δεν ήταν πρόβλημα το καθάρισμα». Η Νάταλι διέκοψε προσεκτικά τη φλυαρία της Σίγκνε. Είχε ξεχάσει πόσο πολύ και πόσο γρήγορα μιλούσε. Ροδάνι πήγαινε η γλώσσα της. «Τα είχατε όλα μια χαρά εδώ πέρα. Και δεν με πείραξε που καθά­ ρισα και έπλυνα λίγο». Η Σίγκνε ρουθούνισε. «Ναι, τέλος πάντων, νομίζω ότι έπρεπε να μας ζητήσεις να σε βοηθήσουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα της προκο­ πής τώρα τελευταία εγώ κι ο Γκούναρ. Ούτε εγγόνια να φυλά­ ξουμε δεν έχουμε. Αλλά ο Μάτε μετακόμισε από το Γέτεμποργ, ήρθε πάλι εδώ. Βρήκε δουλειά στο δημαρχείο του Τάνουμ». «Μα τότε είστε μια χαρά. Και πώς έγινε και πήρε τέτοια απόφαση;» Η εικόνα του Μάτε αναδύθηκε στο μυαλό της. Ξανθός, ηλιοκαμένος και πάντα χαρωπός. «Δεν ξέρω στ’ αλήθεια. Έγινε πολύ γρήγορα. Αλλά είχε ένα ατύχημα και μετά νομίζω… Αλλά, όχι, τίποτα. Μην ξεσυνερί­ ζεσαι μια ξεκουτιασμένη γριά που όλο μιλάει. Τι ήθελες, Νά­ ταλί μου; Θες βοήθεια με κάτι; Έχεις και το μικρό αντράκι μαζί σου; Πόσο θα ήθελα να τον δω!»