Φανταστικός φίλος

20 Δυο πόρτες είχε μπροστά της. Μία που οδηγούσε στο κεφαλόσκαλο, όπου στεκόταν η μητέρα της. Και μια άλλη, της ντουλάπας, όπου στεκόταν ένα εντελώς άγνωστο αγόρι. Ήταν μάλλον στην ηλικία της, κρατούσε το βρεγμένο αδιάβροχό της και της χαμογελούσε αμήχανα. Ψιλοπαράξενο, σκέφτηκε, αλλά αφού η μα- μά της δεν είπε τίποτα γι’ αυτό το αγόρι στο δωμάτιό της, η Αμάντα αποφάσισε να μην το αναφέρει επίσης. «Λοιπόν, δεν έχεις να πεις τίποτα;» «Υπήρχαν κόμποι» ψέλλισε η Αμάντα δεί- χνοντας τα βρομερά παπούτσια που ήταν πε- ταμένα ανάμεσα στα πόδια της και τα πόδια του αγοριού. (Τα παπού- τσια του ήταν ακριβώς ίδια με τα δικά της, μόνο που ήταν κα- θαρότερα – δεν είχε τσαλαβουτήσει πο- τέ σε λακκούβα προ- φανώς. Το έχει η μοί- ρα μου, σκέφτηκε. Ένα αγόρι εμφανί- ζεται στην ντουλά- πα μου και είναι σαν τον Βίνσεντ και την Τζούλια: Φοβάται να λασπωθεί. Μμφφφ!)