Φανταστικός φίλος

16 βρόμικα φθαρμένα αθλητικά (μόνο τότε είναι άνετα τα πα- πούτσια, όταν πια δε σε νοιάζει αν θα λερωθούν γιατί είναι ήδη βρόμικα), αλλά ακόμα κι αυτή φανταζόταν ότι ίσως μια μέρα, κάποια μέρα, θα ήθελε να φορέσει ένα ζευγάρι δια- φορετικά παπούτσια. Και τι θα γινόταν, σκέφτηκε, αν τα πόδια της ήθελαν να μεγαλώσουν; Στο σχολείο, η κυρία Κοντού τούς είχε δείξει ένα δεντράκι μπονσάι. Ήταν μια βελανιδιά σε μέγεθος πι- κραλίδας – είχε μείνει σ’ αυτό το μέγεθος επειδή αναπτυσ- σόταν σε μια μικρή γλάστρα. Αν λοιπόν δεν κατάφερνε να βγάλει τα παπούτσια της, θα έμενε για πάντα σε κοριτσίστικο μέγεθος, όπως το μικροσκο- πικό δεντράκι με τις παγιδευμένες ρίζες. Για τώρα αυτό δεν ήταν πρόβλημα, αλλά σε δέκα χρόνια, το να είναι στο ίδιο μέγεθος όπως σήμερα μάλλον δε θα ήταν καλό. Για να λέμε την αλήθεια, θα ήταν ψιλοχάλια. Ήταν λοιπόν σημαντικότερο από ποτέ να βγάλει τα πα- πούτσια της. Η Αμάντα έπιασε τον μουσκεμένο κόμπο με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να τον χα- λαρώσει. Έτσι, μετά από λίγο, σταμάτησε. Κοίταξε τα πόδια της πλαγίως. Προβληματίστηκε. Ζύγισε την κατάσταση. Ξανα- προβληματίστηκε. Και τότε, γρήγορη σαν τη γάτα, έτρεξε στη συρταριέρα της, άνοιξε διάφορα συρτάρια και τα ψαχούλεψε πετώντας πράγματα στο πάτωμα, ώσπου κράτησε ψηλά το αντικείμε- νο της αναζήτησής της. «Αχά!» αναφώνησε νιώθοντας σαν πριγκίπισσα που μόλις