Φανταστικός φίλος

24 Το αγόρι την κοίταξε. Έξυσε το κεφάλι του. Εκείνη έκλεισε κι άλλο τα μάτια και τον πλησίασε. (Ανα- γκαστικά τον πλησίασε, γιατί έτσι που είχε μισόκλειστα τα μάτια της, πού να τον δει από μακριά.) Το αγόρι μισόκλεισε τα μάτια του, αντιγράφοντάς τη, και την πλησίασε κι εκείνο. Στέκονταν μύτη με μύτη, αλληθωρίζοντας, πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ ο ένας τον άλλον, όταν η Αμάντα με μια γρήγορη κίνηση έκανε στο πλάι. Το αγόρι έπεσε μπροστά και σωριάστηκε φαρδύ πλατύ στο πάτωμα. «Τέλειο!» είπε ανάμεσα σε χάχανα η Αμάντα, κρατώντας τα πλευρά της και δείχνοντάς τον. «Τελειότατο! Έφαγες τα μούτρα σου. Πολύ αστείο. Θες τσίχλα;» Έτσι λοιπόν η Αμάντα Ανακατωσουριάν πρωτογνώ- ρισε τον Ράτζερ. Ή μπορείς να πεις ότι έτσι ο Ράτζερ πρω- τογνώρισε την Αμάντα Ανακατωσουριάν – ανάλογα με το ποιος είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας που αφηγείσαι. Ο Ράτζερ ξύπνησε στην ντουλάπα της Αμάντας όταν έκλεισε με θόρυβο η πόρτα της εισόδου. Άκουσε το ποδοβολητό στις σκάλες και στάθηκε ήσυχα ήσυχα στο σκοτάδι περιμένοντας. Δεν μπορούσε να θυμηθεί πού ήταν πριν. Αν ήταν κάπου πριν. Η πληροφορία αυτή πρέπει να παράπεσε στο μυαλό του και να χάθηκε μόλις ξύπνησε. Τώρα όμως που είχε βρει την Αμάντα, ένιωθε μέσα του βαθιά πως ήταν στο σωστό μέρος. Σαν να είχε φτιαχτεί για κείνη. Απ’ ό,τι ήξερε, ήταν η πρώτη του φίλη. Ήταν επίσης η μόνη του φίλη, άρα και η καλύτερή του φίλη.