Φανή

ΦΑΝΗ 15 Και ιδού. Να με. Ίσως κάτι να σου θυμίζει το όνομά μου. Κάποια μνήμη να σου ξυπνά, κάποιο καμπανάκι να βγάζει έναν ήχο σε μια καλά προφυλαγμένη πτυχή του μυαλού σου. Μπορεί, πάλι, να μη σου λέει τίποτα. Όλα παίζουν. Έχω μάθει από μικρή να μην εκπλήσσομαι από τις εκ­ πλήξεις. Σου λέει δεν σου λέει κάτι το όνομά μου, αυτή είμαι. Η Φανή. Ετών είκοσι. Και αποφάσισα να σου γράψω. Δεν είναι μια παρόρμηση της στιγμής, είναι κάτι που σκεφτόμουν καιρό. Δεν θέλω να μιλάω άλλο χωρίς να απευθύνομαι. Τι είναι τα λόγια χωρίς την απεύθυνση; Όχι πως δεν μπορούν κι έτσι να χαθούν τελικά. Λόγια είναι, αέρας δηλαδή. Μπορεί να χαθούν και να πάνε στον διάβολο. Αλλά αυτή είναι η απόδρασή μου. Ηαπόφασή μου, ήθελα να πω. Σ’ εσένα απευθύνομαι. Αγαπώ τα κρουασάν βουτύρου και τις σοκολάτες αμυγδάλου. Λατρεύω τα μακαρόνια με άσπρη σάλτσα, αλλά τα τρώω και με κόκκινη. Στις τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου, ακόμα κι αν μου αρέσει πολύ, σκέφτομαι πάντα το επόμενο. Άραγε μετράει για απιστία αυτό; Όταν ήμουνα δεκάξι, πήγα μ’ έναν κολλητό