Φανή

14 ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΠΟΓΙΑΝΟΥ θρωποι, με σύριγγες, ορούς και σωληνάκια, μπήκαν μέσα στο σώμα μου, με στόχο την ψυχή μου, και έκαναν θαύμα­ τα. Να, κοίτα με τώρα. Δεν εκπέμπω γαλήνη, πληρότητα και υγεία; Σαν καινούργια δεν έγινα; Είμαι μια καινούργια. Μια καινούργια Φανή. Α, ναι, πρέπει να σου συστηθώ. Μεγάλη παράλειψη αυ­ τή μέχρι τώρα. Θα έπρεπε να το είχα κάνει ήδη από τις πρώ­ τες γραμμές. Δεν μπορεί να σου απευθύνεται με τόση οικειό­ τητα μια άγνωστη χωρίς όνομα. Με λένε Φανή. Ευτυχώς ομπαμπάς μου δεν είχε τηφαεινή ιδέα, πριν από είκοσι χρόνια που γεννήθηκα, να με βγάλει Νεφέλη, Λήδα ή Δανάη. Έτσι, δεν με μπερδεύουν ποτέ. Δηλαδή δεν είμαι η Νεφέλη ένα, η Δανάη η ξανθιά και λοιπά. Με αυτό το λίγο παλαιικό, πεζό όνομα κατάφερα να είμαι σχεδόν μοναδική. Δεν ξέρω με τι κριτήριο το διάλεξε, δεν τον ρώτησα ποτέ. Μπορεί ναυπήρχε καμιάμακρινή γιαγιά τουπου να τηλέγαν κι εκείνη έτσι, ήπρογιαγιά του ή θεία του, ή δεν ξέρωτι άλλο, αν και δεν τον έχω για τόσο κολλημένο τον μπαμπά μου. Πρέπει να του το αναγνωρίσω αυτό. Μάλλον ήταν μια έμπνευση της στιγμής. Φανή, θασκέφτηκε, γιατί όχι;Μπορεί ναείχεστομυαλό τουκανένανπαλιό τουέρωτα. Απόεκείνους τους ανεκπλήρωτους που σου αφήνουν απωθημένα.