Φανή

ΦΑΝΗ 13 παλο. Το ύψωσε, το ζύγιασε, με κοίταξε μία στα μάτια –το θυμάμαι το βλέμμα του, αυτό το θυμάμαι, όσο φευγαλέο κι αν ήταν, με διαπέρασε, σχεδόν με άνοιξε στα δύο– και μετά το κατέβασε… Μάλλον πάνω μου. Γιατί αποκεί και μετά κενό, τίποτα, μαυρίλα. Σκέφτηκα πως αυτή η τελευταία εικόνα, το ρόπαλο, ο ψηλός τύπος που το σήκωσε, το ζύγιασε και το κατέβασε, πρέπει κάπως να συνδέεται με την τωρινή μου κατάσταση. Δηλαδή με τοφορείο και τον στενό διάδρομο. Ψαχούλεψα το κεφάλι και το σώμα μου από πάνω μέχρι κάτω, μήπως και έβρισκακαμίαπληγή. Πάνωκάτω, ψαχουλευτά, σαν ναήταν το σώμα κάποιου άλλου. Μια πληγή, εκείνη τη στιγμή, λίγο αίμα, μερικά ράμματα, θα με καθησύχαζαν. Θα μου έδιναν την απάντηση που ζητούσα. Αυτό είναι, είμαι εδώ, σε αυτό το κάτι που μοιάζει με νοσοκομείο, γιατί μου άνοιξαν τοπόδι, το μέτωπο, τον αυχένα τα μαύρα σκυλιά με τα ρόπαλα, και μετά εδώ οι άγγελοι με τις λευκές μπλούζες με έραψαν και με καλλώπισαν, και να με τώρα σαν μην έγινε τίποτα. Όμως δεν υπήρχε πληγή. Βέβαια, υπάρχουν και άλλες πληγές, απ’ αυτές που δεν φαίνονται. Έτσι δεν είναι; Μπορεί να φρόντισαν γι’ αυτές τις πληγές. Οι καλοί άν