Φανή

12 ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΠΟΓΙΑΝΟΥ πίσω, αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας. Θα δείχναμε απειλητικοί σίγουρα. Γι’ αυτό ρίξανε τις κρότου λάμψης πρώτα και μετά τα δακρυγόνα και…Ο αέρας στα πνευμόνια μου τέλειωσε με τη μία. Πνιγόμουνα, έβηχα, τα πόδια μου έτρεμαν. Νόμιζα πως θα σωριαστώ, ίδρωνα και κρύωνα μαζί, έβριζα και μαζί κατάπινα τα λόγια μου, τα είδα όλα. Έβγαλα τα σωθικά μου στο πεζοδρόμιο. Και οι άλλοι γύρω μου το ίδιο. Έβλεπα κόσμο να ξερνάει και να φεύγει τρέχο­ ντας, στα τυφλά. Ένας άντρας έπεσε στο πεζοδρόμιο και τον περικύκλωσαν τα ΜΑΤ. Τον χτυπούσαν όλοι μαζί, αυ­ τός κουλουριάστηκε, έβαλε τα χέρια πάνω απ’ το κεφάλι του. Αυτοί, σαν να ερεθίστηκαν από τη στάση του, άρχισαν να τον χτυπάνε ακόμα πιο δυνατά. Απ’ το απέναντι πεζο­ δρόμιο κάποιοι ούρλιαζαν να τον αφήσουν: «Ρε δολοφόνοι, φασίστες, σκατόμπατσοι, αφήστε τον κάτω, ρε!». Μάταια όμως. Τον έλιωσαν. Τι να απέγινε άραγε; Πού να βρίσκεται τώρα; Κι αυτός και όλοι οι άλλοι; Πού βρίσκονται; Τι απέγιναν; Κι εγώ; Πού σκατά βρίσκομαι; Σε νοσοκομείο; Σε νεκροτομείο μήπως; Μετά, το μόνο που θυμάμαι είναι το ρόπαλο. Έναν τύπο ψηλό, με μάσκα και δερμάτινη στολή, που κρατούσε το ρό