Φανή

ΦΑΝΗ 11 προστέθηκε αμέσως μετά και που έκανε τα χέρια μου να φτερουγίζουν πάνω κάτω και να είναι παγωμένα. Κρύωνα, γαμώτο, πόσο κρύωνα. Και να πεις ότι έκανε κρύο έξω; Όχι. Το θυμάμαι αυτό. Προχθές το πρωί, ή ένα από τα τελευταία πρωινά, είχε ήλιο· έναν ήλιο τόσο δυνατό, που σου τσουρούφλιζε τα βλέφαρα. Μπορεί να ήταν σκονισμένη, θλιβερή και άστεγη η σκα­ τόπολη, αλλά λουζόταν στον ήλιο. Στον στενό και μακρύ διάδρομο όμως δεν έφτανε ο ήλιος. Ούτε κανένας ήχος έφτανε. Ησυχία παντού. Εκτός κι αν είχα εγώ κουφαθεί από τους κρότους. Και τότε θυμήθηκα τους κρότους. Μολότοφ που έσκα­ γαν μέσα στο κεφάλι μου. Στην αρχή ήταν ήρεμα. Μια δια­ δήλωση σαν όλες τις άλλες. Ύστερα από λίγο όμως, ξαφνι­ κά, κάτι άλλαξε. Είχε κόσμο πολύ και παλμό. Φωνάζαμε συνθήματα, ουρλιάζαμε σαν μέσα σε μαστούρα –μπορεί και να ήμασταν μαστουρωμένοι, σε μαστουρώνει το πλήθος κάποιες φορές–, φτύναμε, μουντζώναμε, δείχναμε τα νύ­ χια μας, τα δόντια μας, τους κώλους μας, όλα τα κάναμε. «Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73». «Προσοχή, προσοχή, δο­ λοφόνοι με στολή». Και οι μούντζες έπεφταν βροχή στη Βουλή. Κάτι σαν μαζικό παραλήρημα. Μια κραυγή, που χτυπούσε στους τσιμεντένιους τοίχους και γυρνούσε πάλι