Φανή

10 ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΠΟΓΙΑΝΟΥ θύμισε τα συκώτια που αγοράζαμε μισοτιμής από το Lidl, τα βάζαμε στο τηγάνι και τα τρώγαμε σαν να ήταν φιλέτα. Έκλεισα τα μάτια και τ’ άνοιξα πάλι. Αυτό εκεί. Αναλλοίωτο μπροστά μου, σαν παραφωνία, σαν στρίγκλισμα μέσα στη νύχτα. Σαν σκατά. Σηκώθηκα ή μάλλον πήγα να σηκωθώ, αλλά ζαλίστηκα. Κατάφερα όμως να δω πως ήμουν πάνω σε κάτι που έμοια­ ζε με κρεβάτι, φορείο ίσως, στο τέλος ενός στενού διαδρό­ μου με πόρτες στη σειρά και από τις δύο πλευρές, που ήταν όλες κλειστές. Αν μία από αυτές ήταν μισάνοιχτη, ίσως και να μη σφιγγόμουνα τόσο. Θα μου έδινε άλλη προοπτική μια μισάνοιχτη πόρτα. Όμως όχι, ήταν όλες θεόκλειστες και το γαλαζωπό φως ερχόταν από κάτι μακρόστενους λαμπτήρες ψηλά στο ταβάνι. Παράθυρο δεν είδα πουθενά. Κάποιος με δουλεύει, σκέφτηκα. Θα είναι εδώ γύρω τα κωλόπαιδα, θα με τραβάνε βίντεο για να το «ανεβάσουν» μετά και να σπά­ σουν πλάκα. Με παρηγόρησε για λίγο η σκέψη, αλλά μετά μου φάνηκε τραβηγμένη. Το σκηνικό δεν μου κολλούσε, κάτι άλλο συνέβαινε. Έπρεπε να θυμηθώ. Το μυαλό μου όμως κενό. Ακόμα χειρότερα: ήταν άδειο. Η προηγούμενη νύχτα είχε σβηστεί, μάλλον ολοσχερώς, είχα κάνει delete, τα είχα πετάξει όλα και έμεινα με έναν στυγνό πονοκέφαλο στην άκρη ενός διαδρόμου, με την κόκκινη παραφωνία απέ­ ναντι να μου ανακατεύει το στομάχι κι ένα τρέμουλο που