Φανή

Αθήνα, Φεβρουάριος 2012 Χθες το πρωί, όταν ξύπνησα, κατάλαβα πως δεν ήμουν στο σπίτι. Το φως στον χώρο γύρω μου ήταν διαφορετικό. Όχι τόσο οξύ όσο συνήθως, πιο διάχυτο, με μια κρύα, μπλε από­ χρωση. Εχθρική. Στην αρχή είπα: Εντάξει, δεν έγινε τίποτα. Θα γυρίσω από την άλλη και θα ξυπνήσω ύστερα από δύο, τρεις, πέντε ώρες και όλα θα έχουν μπει ξανά στη θέση τους. Το προσπάθησα. Η ζαλάδα όμως και κάτι σαν αγωνία δεν μ’ άφηναν. Το κεφάλι μου σαν ξένο, σαν πρόσθετο. Στην παραμικρή μου κίνηση κάτι μετακινούνταν στο εσωτερικό του, τ’ αυτιά μου βούιζαν, με πονούσαν. Κάτι δεν πάει κα­ θόλου καλά εδώ, σκέφτηκα. Όταν είδα κι εκείνον τον κόκ­ κινο ζελέ απέναντί μου, φρίκαρα εντελώς. Πάνω σ’ ένα κρεβάτι με βρόμικα κιτρινισμένα σεντόνια υπήρχε κάτι ακόμα πιο βρόμικο. Ένα πράγμα σαν ζελέ, αλλά σκούρο κόκκινο, σχεδόν μαύρο και γυαλιστερό σαν συκώτι. Μου