Φανή

ΦΑΝΗ 17 μου. Κανονικά, όλα είναι κανονικά, αυτό σκέφτηκα. Ανα­ κούφιση. Μαζί και μια μικρή απογοήτευση. Οκέι, τίποτα δεν άλλαξε, όλα είναι ξανά στη θέση τους. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να έχει γίνει, τι ακριβώς πε­ ρίμενα. Είναι όμως η στιγμή που ξέρω πως κάτι περίμενα. Κάτι αλλιώτικο, κάτι που δεν θα ήταν ακριβώς όπως πριν, όχι γιατί το πριν ήταν κάπως, αλλά έτσι, για να δικαιωθεί η κρυάδα που ένιωσα όταν ξύπνησα και δεν αναγνώρισα τίποτα γύρω μου. Μην πάει χαμένη μια τέτοια αγωνία. Θα μπορούσα να έχω μπει στο σκηνικό μιας ταινίας. Κάπου σ’ ένα μέλλον σουρεαλιστικό, αισθησιακό και λίγο ζοφερό στο βάθος, κάτι σε Ντέιβιντ Λιντς ίσως. Είμαι η πρωταγω­ νίστρια, αναδεικνύω έναν ρόλο απαιτητικό, δύσκολο, το κάνω αναθεματισμένα καλά. Στο τέλος φεύγω παίρνοντας αγκαλιά τον σκηνοθέτη, έναν τύπο με ονειροπόλο βλέμμα, αρρενωπό βάδισμα και ένα σέξι ανεπαίσθητο τσέβδισμα. Ναι, γιατί όχι; Όχι. Γιατί έτσι. ΟΜέθανος έρχεται δίπλα μου και μόνο που δεν με αγκα­ λιάζει. Τι έπαθε αυτός, που δεν εκδηλώνεται ποτέ; σκέφτο­ μαι. Σκύβει από πάνω μου με ύφος προστατευτικό, που όχι μόνο μου τη δίνει στα νεύρα, αλλά μου επιβεβαιώνει και το γεγονός πως έχω λόγους ν’ ανησυχώ. «Κάνε πιο κει, ρε» του λέω, αλλά ούτε που με ακούει.