Φανή

16 ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΠΟΓΙΑΝΟΥ του φίλου μου. Δεν μ’ έχουν απασχολήσει ποτέ μέχρι τώρα ζητήματα ηθικής. Στο σχολείο με φώναζαν «ακρίδα», γιατί είχα μακριά και αδύνατα και λίγο στραβά πόδια. Τελικά μου έμεινε ως παρατσούκλι, αλλά δεν με πειράζει, υπάρχουν πολύ χειρό- τερα. Μ’ αρέσουν τα ταξίδια με μηχανή. Ειδικά όταν φυσάει. Δεν νομίζω πως έχω πραγματική κλίση κάπου, αν και δεν ξέρω τι περιεχόμενο δίνω ακριβώς στην έκφραση «πραγματική κλί- ση». Προτιμώ τη ζέστη παρά το κρύο. Απεχθάνομαι τις τέντες και τα ερ κοντίσιον. Μ’ αρέσει να κάθομαι απέναντι από έναν ανεμιστήρα και να περιμένω να γυρίσει προς το μέρος μου για να με δροσίσει και μετά να τον βλέπω να απομακρύνεται. Και πάλι απ’ την αρχή το ίδιο. Προτιμώ τους μεγάλους χώρους, άδειους και σκοτεινούς. Αρκετά με το όνομα όμως. Αρκετά με τις συστάσεις. Προς το παρόν δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τίποτε άλλο. Η κατά­ σταση της υγείας μου μας νοιάζει τώρα. Μόνο αυτή και το πώς θα βγω από τον γαλαζωπό λαβύρινθο με τις κλειστές πόρτες. Ακριβώς τη στιγμή που αρχίζω να απελπίζομαι ακούω μια γνώριμη φωνή. «Μαλάκα, επιτέλους, νόμιζα πως δεν θα ξυπνούσες πο­ τέ» μου λέει. Βλέπω τονΜιχάλη τονΜέθανο να έρχεται προς το μέρος