Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο

28 ΑΛΚΗ ΖΕΗ που πεθάνανε μωρά κι ύστερα η θεία Λενίτσα. Δεν ξέρω γιατί τη λέγανε Λενίτσα, αφού ήτανε ψηλή, γε- ροδεμένη, με κόκκινα μαλλιά, και φυσικά με γαλάζια μάτια. Δεν μιλούσε πολύ, μα ήτανε τόσο καλή που μας περιέθαλπε σε δύσκολους καιρούς στο σπίτι της στο Ψυχικό. Και ανίψια και γαμπρούς και νύφες. Άντρας της ο θείος Νίκος, αντιπρόσωπος των αδελ- φών Καραθανάση που είχανε βιομηχανία σιγαρέτων στη Σάμο. Τη λάτρευε τη θεία Λενίτσα και την έπαιρ- νε συχνά στα ταξίδια που έκανε για τη δουλειά του και έφτασαν με τον υπερσιβηρικό μέχρι την Ιαπωνία. Απέχτησαν έναν μοναχογιό, τον Μανώλη, μεγαλύτερό μας πάνω από δέκα χρόνια. Ακολουθούσαν ο θείος Νικόλας και μετά η θεία Σοφία που είχε παντρευτεί στην Αμερική και είχε τρία παιδιά. Αυτούς δεν τους γνωρίσαμε γιατί είχανε φύγει στην Αμερική πριν γεννηθούμε εμείς. Ένα αγόρι γεννήθηκε πάλι μέσα στα τόσα κορίτσια που πέθανε στα δεκάξι του από φυματίωση. Η μαμά μας τον θυμάται που ήταν, λέει, όμορφος σαν άγγελος. Προτελευταία η θεία Μαρία που ζούσε με τον άντρα της τον θείο Αντρέα και τα τρία παιδιά τους στο Κολόμβο και γύρισαν λίγο πριν τον πόλεμο στην Ελλάδα. Και τελευταίοι, το αριστούργημα της γιαγιάς Αγ- γελικής και του παππού, τα δίδυμα Πλάτων και Έλλη.