Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο

20 ΑΛΚΗ ΖΕΗ μου πρώτη πρώτη. Γιατί κάποιος, λέει, πρόγονός μας το 1620 που βρισκότανε στη Σκοτία, «όπου επεδόθη εις τα ναυτικά εις τα οποία ησθάνετο ιδιαιτέραν κλί- σιν», ήτανε, λένε, και ιδιοκτήτης τριών μεγάλων ιστιο- φόρων και πήρε ένα απ’ αυτά να πάει να προσκυνή- σει στα Ιεροσόλυμα και να γίνει χατζής. Στον γυρισμό ένα ναυτόπουλο που του ήτανε αφοσιωμένο τον ειδο- ποίησε πως οι άντρες του πληρώματος σκόπευαν να τον δολοφονήσουν και να του πάρουν τα χρήματα και το σκάφος. Εκείνος για να σωθεί έπεσε στη θάλασσα. Είχε τρικυμία, πάλευε με τα κύματα και τέλος εξα- ντλημένος, εκεί που πήγαινε να βουλιάξει, πιάστηκε από την ουρά ενός δελφινιού που περνούσε δίπλα του κι ανέβηκε στη ράχη του. Το δελφίνι τον έβγαλε σε μια αμμουδιά που ήτανε η Σάμος. Του άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισε να γίνει ο τόπος του. Αυτός λοιπόν ήταν ο πρώτος πρόγονός μας κι έτσι εξηγείται γιατί είχε οικόσημο το δελφίνι –βρέθηκε σφραγίδα και οικόσημο– κι όλοι οι απόγονοί του ονο- μάστηκαν Δελφινόσημοι. Τώρα γιατί ο θείος Ανακρέων διάλεξε αυτές και όχι άλλες οικογένειες να είναι Δελ- φινόσημοι, μόνο εκείνος το ξέρει. Φαίνεται πως τον καιρό που εξέδωσε το βιβλίο πολλοί που δεν θα μπο- ρούσαν να λέγονται Δελφινόσημοι, του έκοψαν την καλημέρα. Θυμάμαι τον καθηγητή Βυζαντινολόγο Νίκο Βέη