Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο

2 Μαμά και μπαμπάς, λοιπόν, δεν μας έλειπαν. Αγάπη και χάδια είχαμε να μας περισσεύουν απ’ όλες τις θείες, κοντινές και μακρινές. «Γιατί τα καημένα τα παιδά- κια ήτανε μακριά από τη μαμά και τον μπαμπά». «Τα καημένα»· τα παιδάκια όμως δεν σκοτίζονταν καθόλου. Στο Μαλαγάρι όλοι ήτανε συγγενείς. Δεν ήταν χω- ριό, αλλά ένα πολύ όμορφο μέρος μέσα στα πεύκα που έφταναν ως τη θάλασσα. Κάποιοι από το Βαθύ, συγγενείς, το διάλεξαν γιατί ήτανε μισή ώρα με τα πόδια αποκεί και ένα τέταρτο με τη βάρκα από το λιμάνι, κι έχτισαν τα εξοχικά τους, τους πύργους τους δηλαδή, κι ύστερα ακολούθησε ο ένας τον άλλον. Ένας θείος της μαμάς μας, ο Ανακρέων Σταματιά- δης, γιατρός και ιδρυτής στην Ελλάδα του Εσπερά- ντο, είχε γράψει το 1933 ένα βιβλίο, Οι Δελφινόσημοι . Εκεί αναφέρει όσες οικογένειες δικαιούνται να φέ- ρουν αυτόν τον τίτλο. Και η οικογένεια του παππού