Ευτυχισμένες οικογένειες

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ 15 «Εγώ;» κάνει απορημένη. «Από ό,τι θυμάμαι, ο θείος σου, ο Άγης, μου ζήτησε να σε συναντήσω. Άρα, εσείς με φωνά- ξατε». Ποτέ δεν καταλαβαίνω αυτή τη λογική της, τουλάχιστον όμως είναι μια από τις λιγοστές περιπτώσεις που κατονομά- ζει τον θείο Άγη, γιατί συνήθως λέει απλώς «ο αδερφός μου» και πρέπει να περιμένεις λίγο, για να καταλάβεις αν αναφέ- ρεται στον Άγη ή στον μακαρίτη τον πατέρα μου, τον Σωτή- ρη. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο καταχράται τη λέξη «παπ- πούς». Αν τότε της πεις τον Ρόμπερτ, σου λέει τον Γιώργο ή το ανάποδο. Εγώ, που την έχω μάθει πια, δεν πέφτω στην παγίδα της και προτιμώ να συνεχίσω την κουβέντα μας χω- ρίς να κατονομάζω κανέναν. Έτσι κι αλλιώς, οι συζητήσεις με τη θείαΜέλπω δεν οδηγούν συνήθως πουθενά ή σχεδόν πουθενά, γιατί τώρα την ακούω ξαφνικά να με ρωτά: «Γιατί μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον η ζωή του παππού;». Η σιωπή από μέρους μου την αναγκάζει να διευκρινίσει: «Τι ενδιαφέρον έχει, ήθελα να ’ξερα, η ζωή ενός ανθρώ- που που έχει πια πεθάνει εδώ και δέκα χρόνια!». Τώρα μάλιστα: Εννοεί τον Ρόμπερτ Σέραρντ. Συνεχίζωνα σωπαίνωξέροντας πως αυτό τη διευκολύνει. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι δεν θέλουν τον διάλογο, γιατί διασπά τον ειρμό της σκέψης τους και γιατί δεν ανέχονται τον αντίλογο. «Ο θείος σου μου είπε πως κάποιος σκαλίζει τη ζωή του