Ευτυχισμένες οικογένειες

14 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ κουνούσε το κεφάλι της λέγοντας: «Πάλι η Άγνωστος Χ!». Κι αντί να θυμώνει ή να απελπίζεται, όπως θα ήταν φυσικό, χαμογελούσε με καρτερικότητα και μεγαλοθυμία. Θεωρού- σε πως αυτό ήταν το τίμημα που πλήρωνε επειδή γεννήθη- κε όμορφη ή, για να το θέσω πιο σωστά, η πιο όμορφη από όλες. Για κάποιες από αυτές τις αναποδιές –κι αυτό δεν θα το μάθει ποτέ– ευθυνόμουν εγώ. Ηκόλλα στο καπέλο, το σπα- σμένο κραγιόν, η ψαλιδιά σε κάποιο φόρεμα, το ζελέ στα γοβάκια της συγκαταλέγονται ανάμεσα στα παιδικά μου κατορθώματα, για τα οποία θα υπερηφανεύομαι σιωπηλά. Η αποκάλυψή τους θα ήταν πραγματικό σοκ για αυτή τη γυναίκα, γιατί θα υπονόμευε σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξη της Αγνώστου Χ. Από την άλλη, κάποια παράξενα ατυχή- ματα παρέμειναν ανεξήγητα –εγώ πάντως δεν είχα καμία ανάμειξη–κι ίσως τελικάηΆγνωστος Χναμην ήταν πλάσμα της φαντασίας της. Τη στιγμή που αφήνουμε κάτω τους καταλόγους θεωρεί πως είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να ρωτήσει: «Τι με θέλεις λοιπόν;». «Η αλήθεια είναι ότι εσείς με φωνάξατε, θεία» της απα- ντώ. Ξέρω ότι δεν της αρέσει να καλεί εκείνη κάποιον, για να μη φαίνεται ότι έχει την ανάγκη του.