Ευτυχισμένες οικογένειες

Η άγνωστος Χ Τη βρίσκω να με περιμένει στο Galaxy Βar του Χίλ- τον, στο τραπέζι με την καλύτερη θέα, περιτριγυρισμένη από ταλαίπωρους σερβιτόρους, που βασανίζει όπως μόνο αυτή ξέρει, και λέω από μέσα μου: Αυτή είναι η θεία μου! Τη θυμάμαι στην ηλικία που είμαι τώρα εγώ –πότε πέρασαν, αλήθεια, τριάντα χρόνια;– να με σέρνει μαζί της στους δρόμους, να μπαινοβγαίνουμε σε ταξί και λιμουζίνες, να διατάζει τους πάντες σαν στρατηγός, να θυμίζει πραγματι- κή αυτοκράτειρα του κάλλους, που παρελαύνει στις αθη- ναϊκές λεωφόρους ντυμένη με εντυπωσιακά καπέλα και τουαλέτες. Η θεία Μέλπω! Κάθε φορά που τη συναντώ νομίζω πως μαζί της στρο- βιλίστηκα στο γαϊτανάκι του χρόνου και από τη μια θέση βρεθήκαμε στην άλλη – εγώ γυναίκα ώριμη πια, κι εκείνη εβδομηντάρα, που δεν λέει να παραιτηθεί από την ψευδαί- σθηση της ζωής και της νιότης. Αυτό που δεν άλλαξε με τα χρόνια είναι ο τρόπος που με