Ευτυχισμένες οικογένειες

16 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ Ρόμπερτ Σέραρντ στο πλαίσιο μιας πανεπιστημιακής δια- τριβής. Το βρίσκεις σωστό αυτό;» Ανασηκώνω απλώς τους ώμους μου. «Εγώ λέω πως δεν είναι σωστό. Αφήστε τους νεκρούς να αναπαυθούν εν ειρήνη!» Χωρίς να το θέλει έχει υψώσει τον τόνο της φωνής της κι ο σερβιτόρος μας, που είχε προς στιγμήν απομακρυνθεί, σπεύδει έντρομος. Βγάζει και του δίνει ένα χαρτονόμισμα. Εκείνος υποκλί- νεται. Παρατηρώ ότι δεν ξεμακραίνει πολύ. Στέκεται σε τέτοια απόσταση, ούτως ώστε να μη δείχνει ότι κρυφακούει, αλλά ούτε ότι μας παραμελεί. Είναι όμορφος, ψηλός, μελα- χρινός, με σκούρα μάτια. Από τον καιρό που η ομορφιά πέ- ταξε από το σώμα της θείας Μέλπως, εκείνη την αναζητά στους άλλους και θέλει με κάποιον τρόπο να περιστοιχίζε- ται από αυτή. «Λέω, λοιπόν, να αφήσετε τον άνθρωπο στην ησυχία του. Αυτά συνέβησαν κάποτε… Πάνε τόσα χρόνια». «Άρα κάτι συνέβη» μου ξεφεύγει. Το ενοχλημένο ύφος της μου λέει πως θα ήταν καλύτερα να μην είχα μιλήσει. Με περιεργάζεται ξαφνικά σαν να με βλέπει πρώτη φορά. «Δεν έχει νόημα να τα συζητάμε τώρα που όλοι τους βρί- σκονται στο χώμα» μου δηλώνει αυστηρά. Δεν τολμώ να ρωτήσω σε ποιους αναφέρεται, αλλά φα-