Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων 2: Εξορία

ΕΝΑ «ΑΚΌΜΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΠΙΣΤΈΨΩ ότι ακολουθού­ με τον Μεγαλοπόδαρο» ψιθύρισε η Σόφι, κοιτάζοντας με δέος τη γιγάντια πατημασιά στο λασπερό χώμα. Κάθε τερά­ στιο δάχτυλο ήταν φαρδύ σαν το μπράτσο της, ενώ μες στο χνάρι είχε σχηματιστεί μια βαθιά, βουρκιασμένη λιμνούλα. Ο Ντεξ γέλασε επιδεικνύοντας δύο τέλεια λακκάκια και σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του για να εξετάσει ένα γδάρσιμο στον φλοιό κάποιου δέντρου εκεί κοντά. «Στ’ αλή­ θεια πιστεύουν οι άνθρωποι ότι υπάρχει ένας γιγάντιος πι­ θηκάνθρωπος που τριγυρνάει εδώ κι εκεί και προσπαθεί να τους φάει;» Η Σόφι στράφηκε από την άλλη μεριά κι έκρυψε με τα ξανθά της μαλλιά το πρόσωπό της για να μη φανούν τα ανα­ ψοκοκκινισμένα της μάγουλα. «Τελείως τρελό, έτσι;» Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ανακά­ λυψε ότι είναι ξωτικό και πήγε στις Χαμένες Πόλεις, μερικές φορές όμως ξεχνιόταν και ακουγόταν σαν άνθρωπος. Το ήξερε ότι τα σάσκουατς δεν ήταν παρά ψηλά μαλλιαρά πρά