Έξι επί δύο

Ε Ξ Ι Ε Π Ι Δ Υ Ο 13 στής, πρέπει να είναι αυτός, αλλά είναι μια έλλειψη που παρα­ μένει διαχειρίσιμη. Σερφάρω με τάμπλετ, καλά κρυμμένο, αλ­ λά δεν γράφω ούτε λέξη στον υπολογιστή. Όλ’ αυτά υπάρχουν στο «σύννεφο» και μπορούν να αναπαράγονται, ν’ αντιγράφο­ νται και να στέλνονται παντού, έτσι κι αλλιώς. Αν, για παρά­ δειγμα, οι δίδυμοι αδελφοί Αμπουμπάκιρ μπορούσαν να δια­ βάσουν τα όσα γνωρίζω, θα βρισκόμουν σε πολύ άσχημη θέση. Τώρα ακούω ξανά τον ήχο, ακριβώς αυτή τη στιγμή. Θεέ και Κύριε. Το χειρότερο με το να τα γράφω ενώ συμβαίνουν είναι πως εκείνος θ’ αναγκαστεί να τα πάρει μαζί του αυτά τα χαρτιά. Με το αίμα μου πάνω τους. Μετά θα τα εξαφανίσει, χωρίς να το σκεφτεί ιδιαίτερα, σαν να μη σήμαιναν απολύτως τίποτα. Κι εγώ τώρα εδώ τα γράφω με το ίδιο μου το αίμα. Ο εξωτερικός τοίχος, κάτω προς το υπόγειο. Ένας ήχος αρ­ γόσυρτος, σαν να κινείται πραγματικά κάτι μέσα στον τοίχο, βαθιά μέσα στο σκοτάδι. Και φυσικά καταλαβαίνω ότι είναι εδώ απ’ έξω, ότι κινείται μέσα στα χιονισμένα παρτέρια. Μόνο που δεν καταλαβαίνω τι θέλει. Μήπως άφησα να διαρρεύσουν εντελώς τυχαία κάποιες ανεπιθύμητες αλήθειες στο διαδίκτυο πριν να κλείσω οριστικά τον υπολογιστή; Ή είναι μήπως κάποιος ένοχος που ξέφυγε και νιώθει ν’ απειλείται η ελευθερία του απ’ όσα γνωρίζω; Ή μή­ πως πρόκειται για έναν συνηθισμένο, ασήμαντο σαδιστή που δεν έχει άλλες προθέσεις πέρα από την ίδια την πράξη; Ίσως ένας μπουκαδόρος, ένας βιαστής, ένας επαγγελματίας δολοφό­ νος – χέστηκα για το τι είναι πραγματικά, αλλά πολύ θα ήθελα να ξέρω το γιατί. Θέλω να μάθω για ποιο λόγο πεθαίνω. Αρνούμαι να σηκωθώ από την καρέκλα, αρνούμαι να διακό­ ψω το γράψιμο. Το σούρουπο έχει ήδη πέσει –πέφτει όλο και