Έξι επί δύο

A R N E D A H L 10 Όμως δεν είναι αυτός ο ήχος που άκουσα. Εκτός κι αν δια­ θέτω τον δικό μου μοχθηρό κάραβο. Αλλά έχω την αίσθηση ότι κάποιος με κυνηγά, ότι μ’ έχει κάνει στόχο του. Ζω πολύ ερημικά. Κανένας δεν έρχεται εδώ αυθόρμητα, ούτε κατασκηνωτές που έχουν χάσει τον δρόμο τους ούτε πε­ ρίεργοι σπεκουλαδόροι ιδιοκτησίας ούτε τίποτα εταιρικά στε­ λέχη που προσποιούνται ότι ξεδίνουν με λίγο Άιρον Μαν παι­ χνίδια. Βέβαια, υπάρχουν ζώα και φυσικά το πρώτο που σκέ­ φτηκα ήταν ότι κάποιος αδέσποτος τάρανδος, ή ίσως ακόμα και κάποια άλκη, να πέρασαν τον φράχτη και να τσαλαπάτη­ σαν το χώμα στις πολυετείς ήρες μου. Αλλά δεν υπήρχαν ούτε ίχνη στα παρτέρια ούτε ζημιά στον φράχτη. Και ξέρω πως ούτε τάρανδος ούτε άλκη δεν μπορεί να περάσει πάνω από τον φράχτη· όταν έβαλα να τον φτιάξουν τον προσάρμοσα έχοντας αυτό κατά νου. Οπότε δεν πρόκειται για άλλου είδους ζώο, μόνο άνθρωπος πρέπει να το έκανε. Και οι άνθρωποι μπορούν να είναι απάν­ θρωποι. Και το ζήτημα είναι τελικά μήπως, ανάμεσα στα εκα­ τομμύρια είδη ζώων στη γη, είμαστε το μοναδικό είδος που κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στην απανθρωπιά. Παρά το γεγο­ νός ότι εμείς αντιπροσωπεύουμε, υποτίθεται, το ανθρώπινο είδος. Επιπλέον, η εκτίμηση των επιστημόνων είναι ότι εμείς βρή­ καμε μόνο τα μισά από τα υπάρχοντα ζωικά είδη στον κόσμο. Μολαταύτα, πρέπει να είναι άνθρωπος αυτός που με γυρο­ φέρνει στα κρυφά. Και αυτός –εικάζω ότι πρόκειται για άντρα– δεν πρέπει να έχει άλλη δουλειά εδώ πάνω στα οροπέδια. Τώ­ ρα έριξε και χιόνι, πήγα και έψαξα το στρώμα του χιονιού, αλλά δεν βρήκα καμία απόδειξη ή έστω ένα χνάρι που δεν ανήκει σ’ εμένα. Κι όμως ξέρω ότι αυτό που λέω συμβαίνει. Συμβαίνει συνεχώς.