Έξι επί δύο

1 Προς την αρχιεπιθεωρήτρια Ντεζιρέ Ρούσενκβιστ. Τ ην πρώτη φορά που άκουσα τον ήχο ήταν πριν από δύο μήνες. Είναι δύσκολο να τον περιγράψω. Είναι σαν να βρίσκεται κάποιος μέσα στον τοίχο. Σαν να μην έρχεται ούτε από το εσωτερικό ούτε από το εξωτερικό – και δεν γίνεται να τον χαρακτηρίσεις ανθρώπινο. Αλλά η πρόταση της αστυνομίας κάποια από τις προηγούμενες εβδομάδες, όταν ήρθαν και με επισκέφτηκαν δύο ένστολοι νεαροί, μου φαίνεται –τώρα που είχα τον χρόνο να τη χωνέψω– ότι αγγίζει τα όρια της προσβο­ λής. Τότε δεν ήξερα καν τι είναι οι κάραβοι υλοτόμοι ή οι κε­ ρασφόροι κάνθαροι, όπως αλλιώς τους λένε. Τώρα ξέρω. Ξέρω ότι είναι οι προνύμφες των καράβων που ζουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σε ξηρό ξύλο κωνοφόρων, μέχρι και δέκα χρόνια, πριν να γίνουν χρυσαλίδες και να βγουν έξω. Το ξύλο καταλήγει εντελώς διάτρητο, αν και απ’ έξω φαίνεται υγιές. Ο μόνος τρόπος καταπολέμησης των προνυμφών του κα­ ράβου είναι να κάψεις το προσβληθέν ξύλο ή να ψεκάσεις το σπίτι με δηλητηριώδες αέριο. Και κάνουν θόρυβο, μπορεί κανείς ν’ ακούσει τις προνύμ­ φες εκεί να ροκανίζουν τις σανίδες που έχουν προσβληθεί. Και δεν βρίσκονται ούτε μέσα ούτε έξω· βρίσκονται στο σκοτάδι.