ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΝΤΑΪΑΝΑ 39 να ξαπλώνει, αλλά μένω σε απόσταση που δεν μπορεί να με αγγίξει. «Σε παρακαλώ» λέει ξανά. Δεν τον αφήνω να με αγγίξει. Κάνω έναν κύκλο γύρω του, κοιτάζοντας το κορμί του καθώς εκείνος κοιτάζει το δικό μου. Το δωμάτιο γίνεται ακόμα πιο σκοτεινό, αλλά το αισθάνομαι φιλόξενο – είμαστε μόνο εμείς οι δύο, και όσο περισσότερο θαμπώνει το φως, τόσο πιο μικρό δείχνει, φέρνοντάς μας όλο και πιο κοντά. Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού κι ανοίγω τα πόδια μου. Βογκάει ξανά και τον παρακολουθώ να χαϊδεύεται. «Μην αγγίζεις» του λέω. «Κοίτα μόνο». Υπακούει, απομακρύνοντας το χέρι από τη στύση του. «Μπράβο». Ανοίγω ακόμα περισσότερο τα πόδια μου για να δει πόσο ερεθισμένη είμαι, πόσο πολύ λαχταράω να με αγγίξει. Απλώνει πάλι να με πιάσει, μα σπρώχνω μακριά το χέρι του. «Μόνο εγώ». Το χέρι του πέφτει δίπλα του στο πάτωμα. Όταν μένει ακίνητος, γλιστράω μέσα μου δυο δάχτυλα, μετά κλείνω τα μάτια, με την ηδονή να με διαπερνάει. Ξαπλώνω στο κρεβάτι, χώνοντας τα δάχτυλά μου όλο και πιο βαθιά, πιο γρήγορα, ανασηκώνοντας τους γοφούς μου απ’ το κρεβάτι, σφίγγοντας τους μηρούς μου γύρω από το χέρι μου. Όταν ανοίγω τα μάτια, ο Τζάσπερ στέκεται από πάνω μου. Πιάνω το χέρι του και ένα ρεύμα ενέργειας μας χτυπάει. Χαμογελάμε και οι δυο με τον συνηθισμένο ηλεκτρισμό ανάμεσά μας. «Μου έλειψες» λέει. «Εδώ είμαι». «Μπορώ να σε αγγίξω τώρα;» Πιάνω και τα δυο χέρια
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=