ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΝΤΑΪΑΝΑ 37 του στήθος ζεστό πάνω στο δικό μου. Κατά τα άλλα, δείχνει όπως ακριβώς ήταν στο καφέ. Και η θέρμη που με κατέκλυσε όταν τον είδα εκεί επιστρέφει – αυτή τη φορά με συγκλονιστική ένταση. Δεν φοράω μπλουζάκι, μόνο μια μαύρη φούστα κι ένα σουτιέν δαντελωτό και ροζ, που δεν το αναγνωρίζω. Όταν ο Τζάσπερ το ξεκουμπώνει, το νιώθω ανακουφισμένη να γλιστράει από τους ώμους μου και να πέφτει στο πάτωμα. Θέλω να αισθανθώ τα χέρια του πάνω στα γυμνά μου στήθη. «Τζάσπερ». Το εννοώ ως προειδοποίηση, και για τους δυο μας – δεν θα ’πρεπε να βρισκόμαστε εδώ, κάτι μου λέει ότι δεν επιτρέπεται. Αλλά αντίθετα, ακούγεται σαν ακριβώς αυτό που είναι: μια ικεσία. Που του ζητάει να με αγγίξει παντού, ταυτόχρονα. «Γιατί ανέβηκες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου;» ρωτάει. Δωμάτιο ξενοδοχείου είναι εδώ; Δεν υπάρχει τίποτα στους τοίχους, ούτε πίνακες ούτε φωτογραφίες, ακόμα και το κρεβάτι έχει μόνο μια κουβέρτα και κανένα μαξιλάρι. «Γιατί βρίσκεσαι εδώ;» ρωτάει ξανά, αυτή τη φορά ψιθυρίζοντας στο αυτί μου. Διατρέχει με τα δάχτυλά του το μπράτσο μου και ανατριχιάζω. «Δεν ξέρω. Ίσως ήταν λάθος;» «Τότε γιατί είσαι ακόμη εδώ; Γιατί δεν φεύγεις;» Όταν δεν απαντάω, ο Τζάσπερ ψάχνει τη φούστα μου μέχρι που βρίσκει το φερμουάρ. Το χέρι του σταματάει
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=