ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΝΤΑΪΑΝΑ 35 Στέκομαι μπροστά στη φωτογραφία κοιτάζοντας το κορίτσι με τις κάλτσες, και θυμάμαι το αγόρι που της ράγισε την καρδιά. Τον τρόπο που εγκατέλειψε την πόλη, που εγκατέλειψε εμάς, όταν μόλις ξεκινούσαμε. Η ανάμνηση με κάνει να συνέλθω – και απαντάω: Είναι υπέροχη έκθεση, Τζάσπερ. Πριν αποφασίσω αν πρέπει να προσθέσω κάτι ακόμα, η ΛεΡέν βρίσκεται δίπλα μου. «Εσύ είσαι αυτή;» Βλέπω τα μάτια της ν’ ανοίγουν διάπλατα. «Μπορούμε να πηγαίνουμε». «Το ήξερα ότι ήσουν εσύ! Δείχνεις φοβερή. Κοίτα τα πόδια σου». «Πρέπει να πηγαίνουμε». Καταπίνω, αλλά δεν μπορώ να ανασάνω κανονικά. Η αίθουσα μικραίνει ξαφνικά και γίνεται πολύ ζεστή. «Έλα. Όλα καλά». Η ΛεΡέν πιάνει την ιδρωμένη μου παλάμη. «Πάμε να πάρεις λίγο φρέσκο αέρα». Με οδηγεί στην ταράτσα που είναι σχεδόν άδεια, εκτός από ένα μπαρ χωρίς πολύ κόσμο και μια παρέα αντρών με σοβαρά κοστούμια, που είναι απορροφημένοι απ’ τη συζήτησή τους. Η ΛεΡέν μου δίνει νερό και σφίγγει απαλά τον ώμο μου. «Είσαι καλά;» «Ο Τζάσπερ είναι ο πρώην μου». «Αυτό το κατάλαβα, γλύκα» απαντάει μ’ ένα γελάκι. Όταν επιστρέφω στο σπίτι, ακούω ένα μήνυμα απ’ τον Όλιβερ. Ακυρώνει το δείπνο μας για αύριο βράδυ, ένα
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=