ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΝΤΑΪΑΝΑ 27 κότσο στην κορυφή του κεφαλιού. Ευχήθηκα να φορούσα κάτι πιο σέξι από ένα παλιό γαλάζιο μακό του Όλιβερ. «Λοιπόν» είπα χαμογελώντας. Δεν μπορούσα παρά να γελάσω. Βρισκόταν μπροστά μου: βαθιά καστανά μάτια, σκούρα μαλλιά, ρόδινα χείλη. «Αυτό κι αν είναι έκπληξη». Είχα σκεφτεί πολλές φορές τον Τζάσπερ όλα αυτά τα χρόνια, αλλά είχα αντισταθεί στον πειρασμό να τον ψάξω. Τώρα που βρισκόταν μπροστά μου, συνειδητοποίησα πόσο περιορισμένη είχε υπάρξει η φαντασία μου – είχα αφήσει απέξω τις οικείες διαστάσεις της προσωπικότητάς του και είχα ξεχάσει πόσο συναρπαστικός είναι· το αίσθημα, για την ακρίβεια, να βρίσκεσαι κοντά σε ένα σώμα που βγάζει όλη την ενέργειά του στην επιφάνεια. Ο κύριος Φαινόμενο της Τέχνης. Εκείνα τα παιχνιδιάρικα μάτια. Το λείο δέρμα και η σκληροτράχηλη ομορφιά. Έγειρε στην καρέκλα του και σταύρωσε τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι, με όλη τη χαρισματικότητά του άθικτη εντελώς. «Προσπάθησα να σου τηλεφωνήσω, ξέρεις. Όταν επέστρεψα από εκείνο το πρώτο ταξίδι στο Λονδίνο. Αλλά ο αριθμός σου είχε αποσυνδεθεί». Αυτό ήταν πριν από τόσο καιρό που, καθισμένη απέναντί του, ειλικρινά δεν θυμόμουν αν επίτηδες –πάνω στην αγωνία της ραγισμένης μου καρδιάς– είχα αλλάξει τον αριθμό μου όταν μετακόμισα από τη Σάντα Φε στο Ντάλας, ή αν ήμουν τόσο νέα και αδέκαρη που δεν μπορούσα να πληρώσω τον λογαριασμό κι έτσι έμεινα χωρίς τηλέφωνο για κάποιο διάστημα. «Σκέφτηκα ότι θα είχες προχωρήσει στη ζωή σου» είπε.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=