Έρωτας στον επόμενο σταθμό

8 πήματα ενός πολύ εκνευρισμένου Χουντίνι στο καλάθι μεταφοράς δεν αισθανόμουν ακριβώς υπέροχα. «Υπομονή Χουντίνι, φτάνουμε». «Γιατί έφερες και το τριχωτό τέρας;» Η Άνχελα θέλησε να δείξει την ανθρώπινη πλευρά της, αναμαλλιασμένη και αναψοκοκκινισμένη, από το τρέξιμο. «Είναι κουνέλι νάνος, δεν μπορεί να μείνει μόνο του πάνω από είκοσι τέσσερις ώρες και δεν είχα σε ποιον να το αφήσω». «Έχεις πραγματικά σε μεγάλη εκτίμηση όλους τους φί- λους και τους συγγενείς σου ε;» Κι εκεί, στα σκοτεινά, να πεθαίνω από το κρύο, τη νύ- στα, την πείνα και την κούραση των αεροδρομίων, αναρω- τήθηκα για πολλοστή φορά για ποιον λόγο μου άρεσε να ταξιδεύω. Το να γνωρίζεις κόσμο ήταν ωραίο, το να θαυ- μάζεις τα μνημεία άλλων πολιτισμών ακουγόταν ειδυλλι- ακό, αλλά το ταξίδι μέχρι τον ενδιαφέροντα προορισμό ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, κουραστικό. Ήμουν έτοι- μη να εκφράσω φωναχτά τις αμφιβολίες μου για το πόσο καλές ήταν οι προθέσεις της Άνχελα όταν με κάλεσε να τη συνοδέψω, αλλά εκείνη τη στιγμή άναψαν τα πορτοκαλί φώτα έκτακτης ανάγκης και έμεινα με το στόμα ανοιχτό, άφωνη. Έλεγξα τον πίνακα ανακοινώσεων για να σιγου- ρευτώ ότι δεν ήταν η πλατφόρμα εννέα και τρία τέταρτα, και αναστέναξα με ανακούφιση –δεν είχα πάρει μαζί μου τον μανδύα, ούτε το ραβδί μου– όταν θυμήθηκα ότι τα βαγόνια του Χόγκουαρτς Εξπρές δεν ήταν μπλε, ένα λα- μπερό σκούρο μπλε. Το χρυσό έμβλημα, που απεικόνιζε