Έρωτας στον επόμενο σταθμό

18 βρόμικα παπούτσια μου. Η θέρμανση ήταν ιδανική, ούτε αποπνικτική ούτε ανεπαρκής, και μια ευχάριστη μυρωδιά από φίνο ξύλο και άρωμα μασκ πλανιόταν στον αέρα. Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στις λουλουδένιες επιφά- νειες και τα βιτρό παράθυρα Λαλίκ, όλο και περισσότερο πεπεισμένη ότι αυτό το τρένο μπορούσε να ταξιδεύει στον χρόνο. Λίγο μετά την επιστροφή της Άνχελα, ένας σερβιτόρος μάς έφερε –σε μια ασημένια πιατέλα που θα ταίριαζε με την προίκα της Μεγάλης Αικατερίνης, της τσαρίνας πασών των Ρωσιών– μια αχνιστή βελουτέ αστακού, μπόλικα μίνι σάντουιτς με ζαμπόν, κόκκινο κρασί και νερό. Παράγγει- λα λίγη σαλάτα βαλεριάνα για τον Χουντίνι –ο οποίος φαι- νόταν αρκετά απασχολημένος με την εξερεύνηση του βα- γονιού και το κατούρημα στις γωνίες για να σηματοδοτήσει την περιοχή του– και άρχισα να τρώω το φαγητό μου με μεγάλη όρεξη. «Αχ, εδώ είναι παράδεισος» αναστέναξε η Άνχελα ανταλ- λάσσοντας το ποτήρι με το κρασί της με ένα ποτήρι νερό. «Είναι το Οριάν Εξπρές» είπα σε μια προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν ονειρευόμουν. «Πριγκίπισσες και βασίλισσες, πρωθυπουργοί, συγγραφείς, καλλιτέχνες, κατάσκοποι, διασημότητες κάθε λογής ταξίδεψαν με αυτά τα βαγόνια στο μεγαλύτερο μέρος του εικοστού αιώνα, αλλά και πιο πριν, στις τελευταίες δεκαετίες του δέκατου ένατου. Η Αγκάθα Κρίστι, ο Γκράχαμ Γκριν, ο Τζον ντος Πάσος, ο Σίντνεϊ Λουμέτ, ο Τσόρτσιλ, ο Πουαρό, ο Τζέιμς Μποντ…»