Έρωτας στον επόμενο σταθμό

16 «Όταν τα πόδια μου είναι στεγνά, ναι». «Πολύ αριστοκράτισσα έγινες». «Είπε η κυρία με τα Μανόλο Μπλάνικ». «Τέλειωσες με την γκρίνια;» Καθώς φλυαρούσαμε, η Άνχελα με οδηγούσε στο τρένο, μέσα από έναν στενό διάδρομο με μοκέτα, ξύλινες πόρτες από τη μία πλευρά και παράθυρα από την άλλη. Φτάνοντας στο τέλος του βαγονιού, με έσπρωξε απαλά να περάσω στο επόμενο δίνοντάς μου το τελευταίο της χτύπημα: «Καλώς ήρθες στο Οριάν Εξπρές, Καλίσι*». Ένιωσα σαν να γύρισα πίσω στον χρόνο και να μπήκα στο Reform Club** στα τέλη του 19 ου αιώνα: τοίχοι από σκούρο λουστραρισμένο ξύλο με λευκά μοτίβα λουλουδιών, δερμάτινοι καναπέδες σε σχήμα L στην ίδια καφέ απόχρω- ση, ασορτί πολυθρόνες και πουφ, τραπεζάκια με κομψά αμπαζούρ με πλισέ καπέλο σε κρεμ αποχρώσεις, παράθυ- ρα 19 ου αιώνα με ανοιχτόχρωμες κουρτίνες τραβηγμένες, απαλός και υπέροχος φωτισμός από μικρά φωτιστικά Αρ Ντεκό… Όλα συνέβαλλαν στη δημιουργία μιας ζεστής, άνετης, κομψής και απλής ατμόσφαιρας. Ένας χώρος που θύμιζε μιαν άλλη εποχή, έναν άλλο αιώνα, όπου υπήρχε λιγότερη τεχνολογία και περισσότερος ρομαντισμός. Ένας χώρος για να πιεις ένα ποτό με τον Φιλέα Φογκ και να με- λετήσεις προσεκτικά κιτρινισμένους χάρτες ανεξερεύνητων τόπων και σημειώσεις του Hic sunt dracones*** που οριοθε- * Ηρωίδα του Game of Thrones . (Σ.τ.Μ.) ** Ιδιωτική λέσχη στο Λονδίνο. (Σ.τ.Μ.) *** Εδώ υπάρχουν δράκοι (λατινικά στο πρωτότυπο). Τον Μεσαίωνα