Έρωτας, μια ξένη χώρα

E Ρ Ω Τ Α Σ , Μ Ι Α Ξ Ε Ν Η Χ Ω Ρ Α 13 την πυρά είχε ανατεθεί στα αγόρια. Ο Ότο έλεγε ότι έτσι έπρεπε να γίνεται επειδή η Λουίζα δεν μπορούσε να διακινδυνέψει να λερώσει τα ρούχα της, η μητέρα της θα την έδερνε, ο Ρολφ όμως πίστευε ότι εκείνη απλώς φερόταν σαν κορίτσι. Οι δρόμοι που διέσχιζε ο Ρολφ για να φτάσει στο σπίτι του Ότο ήταν πλημμυρισμένοι από τους στρατιώτες του κάιζερ που επέστρεφαν από το μέτωπο, άντρες που είχαν τραβήξει για τον πόλεμο σαν ήρωες της πατρίδας και τώρα έρχονταν πίσω με ξύλινα πόδια και μεταλλικές μύτες ή με το ξεθωριασμένο ύφα- σμα των μανικιών τους παραγεμισμένο με κουρέλια. Υπήρχαν κι άλλοι με το σώμα τους ανέπαφο, που τρέκλιζαν και μόρφαζαν και μιλούσαν δυνατά μόνοι τους. Στην αρχή ο Ρολφ τούς χαιρε- τούσε όλους, αλλά καθώς άρχισαν να πληθαίνουν δεν άντεχε πια να τους κοιτάζει στα μάτια· καμιά φορά, όταν έβλεπε κάποιον να πλησιάζει, έτρεχε μακριά, λούφαζε σε κάποιο στενό ώσπου ο άντρας να προσπεράσει. Τη νύχτα που έλαβαν την είδηση ότι ο πατέρας του είχε τραυ- ματιστεί στη Ρωσία και ότι μπορεί να έχανε το χέρι του, η μητέρα του, πιέζοντας τα μάγουλά της με τις παλάμες της, του είπε ότι στην πραγματικότητα δεν τους είχε βρει καμιά συμφορά, ότι αντιθέτως έπρεπε να είναι ευγνώμονες: τώρα ο πατέρας του θα ήταν ασφαλής, πίσω από την πρώτη γραμμή. Ύστερα κλείστηκε στο σαλόνι, και ο Ρολφ πήγε στο δωμάτιό του και διάβασε, πρώτη φορά στη ζωή του, ένα ολόκληρο βιβλίο. Μιλούσε για έναν ατρόμητο νεαρό Γερμανό, με καρδιά αγνή σαν τη φωτιά, ο οποίος διέσχισε την Αμερική και έσωσε τη ζωή ενός ευγενικού ερυθρόδερμου τον οποίο αναγνώρισε ως αδελφή ψυχή. Μαζί, αχώριστοι, είχαν κάνει πολλούς ηρωικούς άθλους στα όρη της Άγριας Δύσης, συντρίβοντας το κακό και αποκαθιστώντας τη δικαιοσύνη. Ο Ρολφ αποκοιμήθηκε με το φως αναμμένο και