Ο έρωτας νοστάλγησε την Κούβα

[ 14 ] Ένα πρωί του Μάρτη χτύπησε το τηλέφωνο. Είχα ξυπνήσει πριν από καμιά ώρα, αλλά ήμουν ακόμη ξαπλωμένος. Με τρία μαξιλά­ ρια κάτω απ’ το κεφάλι μου, διάβαζα την Αθανασία του Κούντερα. Η Ανιέτα με διέκοψε τη στιγμή ακριβώς που διάβαζα στη σελίδα 69 ένα απόσπασμα σχετικά με την καταπίεση, την αγριότητα και την υπεροψία που γεννά η εξουσία: «Γκαίτε! ONαπολέοντας έδωσε μια στο κούτελό του. O συγγραφέας των Παθών του νεαρού Βέρθερου ! Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Αίγυπτο έμαθε ότι οι αξιω­ ματικοί του διάβαζαν αυτό το βιβλίο. Καθώς το γνώριζε, θύμωσε πάρα πολύ. Επέκρινε τους αξιωματικούς του που διάβαζαν τέτοιου είδους συναισθηματικές σαχλαμάρες και τους απαγόρευσε άπαξ διά παντός να διαβάζουν μυθιστορήματα. Oποιοδήποτε μυθιστό­ ρημα! Nα διαβάζετε βιβλία ιστορίας, είναι πολύ πιο χρήσιμα!». Αντίθετα από την Ανιέτα, εγώ διάβαζα ένα μυθιστόρημα αργό, φιλοσοφικό. Διάβαζα, τις λίγες στιγμές ηρεμίας και ησυχίας που εί­ χα στη διάθεσή μου σε μια πόλη ιδιαίτερα ιλιγγιώδη και χαοτική. Ένα μέρος θορυβώδες, όπου τίποτε δεν παραμένει αμετάβλητο για πολύ. Στις ερωτήσεις της μπορώ να απαντήσω μόνο με μια προφανή φράση: «Όταν μένεις σε ένα μέρος όπως αυτό, δεν μπορείς να γρά­ φεις αργά. Εδώ όλα διαλύονται μέσα στα χέρια σου. Τίποτε δεν διαρκεί. Και πρέπει να βγεις να ψάξεις κι άλλο. Κι αυτό συμβαίνει καθημερινά». Εκείνη μένει σιωπηλή. Μας αρέσει. Oι άνθρωποι επι­ τρέπουν στους εαυτούς τους να σωπαίνουν και να απολαμβάνουν τη σιωπή μόνο όταν είναι δύο, μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο. Αλλά μια διεθνής κλήση κοστίζει. Κανείς δεν σπαταλά τα λεφτά του για να μένει σιωπηλός. Εμείς το κάνουμε. Η Ανιέτα τηλεφωνεί από το γραφείο της στο πανεπιστήμιο, κι έτσι το παιχνίδι εκτός από αισθη