Εργασία - Η ιστορία του πώς περνάμε τον χρόνο μας

ΕΡΓΑΣΙΑ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΩΣ ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΑΣ 24 τελευταίων της μακροβιότερης κοινωνίας κυνηγών-συλλεκτών στη Γη– είχαν καταλήξει ότι ήταν πιο συνετό να ακούν τους χειροτονημένους απεσταλμένους του Θεού των λευκών. Κάποιοι, μάλιστα, έβρισκαν πα- ρηγοριά στα λόγια τους. Ενώ ο ήλιος έγερνε προς τη δύση, ο ιεραπόστολος κατέβηκε από το Land Cruiser του, έστησε έναν αυτοσχέδιο άμβωνα στη βάση του πορτμπαγκάζ, και κάλεσε το ποίμνιο. Ακόμη έβραζε ο τόπος, γι’ αυτό οι άνθρωποι μαζεύτηκαν με αργόσυρτο βήμα στη δαντελωτή σκιά του δέντρου. Το μόνο κακό σε αυτή τη διευθέτηση ήταν ότι, όσο έδυε ο ήλιος, για να παραμένουν στη σκιά, έπρεπε πότε πότε να μετακινούνται, οπότε σηκώνονταν και ξανακάθονταν με σκουντήματα και σπρωξιές. Όσο η λειτουργία προχωρούσε και η σκιά του δέντρου μάκραινε, το μεγαλύτερο μέρος του ποιμνίου όλο και απομακρυνόταν από τον άμ- βωνα, αναγκάζοντας τον ιεραπόστολο να κραυγάσει μεγάλο μέρος του κηρύγματός του. Το σκηνικό προσέδιδε μια κάποια βιβλική βαρύτητα στα διαδραμα- τιζόμενα. Ο ήλιος, που περιέβαλλε τον ιεραπόστολο με ένα εκθαμβω- τικό φωτοστέφανο, πρωταγωνιστούσε –μαζί με το φεγγάρι, που θα ανέτελλε σε λίγο, και το δέντρο που σκίαζε το ποίμνιο– στην ιστορία που είχε να τους αφηγηθεί: τη Γένεση και την Πτώση του ανθρώπου. Ο ιεραπόστολος ξεκίνησε υπενθυμίζοντας στο ποίμνιό του ότι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι μαζεύονταν τις Κυριακές για να εκ- δηλώσουν τη λατρεία τους προς τον Κύριο ήταν γιατί είχε εργαστεί άοκνα έξι ημέρες για να δημιουργήσει τον ουρανό, τη γη, τους ωκεανούς, τον Ήλιο, τη Σελήνη, τα πουλιά, τα ζώα, τα ψάρια κι όλα τ’ άλλα, και είχε αναπαυθεί μόνο την έβδομη ημέρα, μετά την ολοκλήρωση του έργου Του. Τους θύμισε ότι οι άνθρωποι είχαν φτιαχτεί κατ’ εικόνα και ομοίωσίν Του, γι’ αυτό έπρεπε κι οι ίδιοι να μοχθούν έξι ημέρες και την εβδόμη να ξεκουράζονται και να δοξάζουν τον Κύριο για τα αμέ- τρητα αγαθά που τους πρόσφερε. Ακούγοντας την αρχή της κατήχησης του ιεραπόστολου, κάποιοι έγνεψαν συμφωνώντας, ενώ ακούστηκαν και κάνα δυο «αμήν» από τα πιο ενθουσιώδη μέλη του ποιμνίου. Οι περισσότεροι όμως δυσκολεύο­ νταν να αντιληφθούν για ποια ακριβώς αγαθά θα έπρεπε να είναι ευ-