Εργασία - Η ιστορία του πώς περνάμε τον χρόνο μας

23 1 ΖΩΗ ΙΣΟΝ ΕΡΓΟ Εκείνο το απόγευμα της άνοιξης του 1994, στην έρημο Καλαχάρι της Ναμίμπια, έκανε τόση ζέστη, που ακόμα και τα παιδιά με τα σκληρά πέλματα μόρφαζαν καθώς πιλαλούσαν στην άμμο για να φθάσουν από το ένα ίσκιωμα στο άλλο. Εξαιτίας της άπνοιας, τα σύννεφα σκόνης που σήκωσε το Land Cruiser του ιεραπόστολου, καθώς ανέβαινε τον ανώ- μαλο αμμώδη δρόμο προς τον καταυλισμό επανεγκατάστασης Σκούνεϊντ * , έμειναν στην ατμόσφαιρα για πολλή ώρα αφότου είχε σταματήσει το όχημα. Για τους σχεδόν 200 Βουσμάνους Ju/’hoansi που φυλάγονταν από τον ήλιο, οι περιστασιακές επισκέψεις των ιεραπόστολων αποτελούσαν ευχάριστο διάλειμμα στη μονότονη αναμονή για το κρατικό συσσίτιο. Ήταν κάτι που έβρισκαν πιο διασκεδαστικό απ’ το να σέρνονται μες στην έρημο από τη μία τεράστια φάρμα βοοειδών ως την άλλη ελπίζο- ντας να τους δώσει δουλειά κάποιος λευκός κτηνοτρόφος. Μετά από πενήντα χρόνια υπό το μαστίγιο των κτηνοτρόφων που είχαν σφετερι- στεί τη γη τους, ακόμα και οι πιο σκεπτικιστές της κοινότητας –των * Το Skoonheid ήταν ένα από τα αγροκτήματα που αγόρασε η κυβέρνηση της Ναμίμπια, μετά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας το 1990, για να εγκατα- στήσει, μεταξύ άλλων, τους άλλοτε νομαδικούς κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες Βουσμάνους, που δεν ήταν νόμιμοι ιδιοκτήτες γης, με πλατιές και βαθιές επιπτώσεις για τους εν λόγω αυτόχθονες, που είχαν ζήσει στην περιοχή για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.