Επτά συναρπαστικές ημέρες (Αόρατοι Ρεπόρτερ)

14 «Μονίκ!» φώναξε. «Μονίκ! Πού είσαι; Πού είναι ο πιλό­ τος;» Κανείς δεν απάντησε. Ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι δεν ονειρευόταν. «Πρέπει να είναι φάρσα» µονολό­ γησε. Του άρεσε να µιλάει µόνος του, αλλά πάντα είχε το άγχος ότι κάποιος θα τον άκουγε και θα τον έπαιρνε για τρελό. «Φάρσα δεν είναι; Είστε από κάποιο κανάλι, ε; Με γράφετε τώρα; Θέλετε να δείτε τις αντιδράσεις µου;» Έµεινε για λίγο σιωπηλός. Ήταν σίγουρος ότι σε λίγο θα εµφανιζόταν απ’ το πουθενά ο παρουσιαστής κά­ ποιας εκποµπής που κάνει φάρσες σε διάσηµους. Ταφώ­ τα θα άναβαν, το σκοτεινό σκηνικό θα έπεφτε προς τα πίσω κάνοντας ένα δυνατό φσσστ και θα εµφανιζόταν ένα πολύχρωµο τηλεοπτικό στούντιο. Χαµογέλασε πλατιά. Φαντάστηκε το κοινό που θα τον χειροκροτούσε, άκουσε στ’ αυτιά του τη χαρούµενη µουσική, είδε τον παρουσιαστή να τον ξελύνει απ’ το πέτρινο κρεβάτι και να τον ελευθερώνει. Όµως τώρα ναι, ονειρευόταν. Γιατί στην πραγµατικότητα κανένας δεν µπορούσε να τον βοηθήσει. Και αυτό το σιδερένιο σπι­ τάκι δεν ήταν απ’ αυτά που ανοίγουν εύκολα. Αντιθέτως: ήταν απ’ αυτά που είχαν χτιστεί µε σκοπό ναφυλακίζουν ανθρώπους για πάντα. Ήταν ένα σκοτεινό σιδερένιο φέ­ ρετρο…