Επτά μείον ένα

A R N E D A H L 12 από τον διπλανό δρόμο κι απλώθηκαν στο οικόπεδο. Αλλά δεν το έβλεπαν πια. Η βροχή το είχε καταβροχθίσει. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Ήταν αναπόφευκτο. Μετά, ένα νεύμα προς το κοντινότερο ερείπιο: δυο άτομα όρμησαν σκυφτά στην καταιγίδα. Άλλο νεύμα προς την άλλη πλευρά: άλλα δυο άτομα ακολούθησαν, εξαφανίστηκαν σαν να ’πεσαν σε σβολιασμένη σούπα. Έπειτα μετακινήθηκε κι ο ίδιος ο Μπέργερ, ακολουθούμενος από μια ανασαιμιά που σχεδόν παρέπεμπε σε λυγμό. Ακόμη καμία οπτική επαφή με το σπίτι. Ο ένας μετά τον άλλον άρχισαν να εμφανίζονται μέσα από τη βροχή οι συνάδελφοι, τέσσερις σκυφτές σιλουέτες με περισσό φορτίο σοβαρότητας για την αποστολή, έστω κι αν εκείνος έβλε­ πε μόνο τις πλάτες τους. Σανίδι το σανίδι εμφανίστηκε και το σπίτι μέσα από τη βα­ ριά καταχνιά. Σκούρο κόκκινο με λευκές λεπτομέρειες, μαύρα υφασμάτινα στόρια, μηδέν σημάδια ζωής. Και η βροχή, που δεν είχε σταματημό. Πλησίαζαν τώρα. Πλησίαζαν σε όλα. Ίσως να πλησίαζαν και στο τέλος. Ο Μπέργερ ήξερε ότι δεν έπρεπε να σκέφτεται. Το παρόν ήταν το παν. Εδώ και τώρα. Πουθενά αλλού, ποτέ άλλοτε. Μαζεύτηκαν στη βάση της σκάλας της υπερυψωμένης, κιτρι­ νισμένης και ξεφλουδισμένης βεράντας. Δύο στόμια υδρορροών ξερνούσαν καταρράκτες νερού στα πόδια τους. Υγρασία στα όρια της νοσηρότητας. Τα βλέμματα στράφηκαν ξανά πάνω του. Τα μέτρησε. Τέσ­ σερα συν η ανάσα της Ντίαρ στην πλάτη του. Ο Μπέργερ τής έκανε νόημα να έρθει μπροστά, και τώρα κοιτούσε δέκα μάτια. Έπειτα έγνεψε καταφατικά. Δύο άντρες κινήθηκαν προς τη σκάλα, με την αδρεναλίνη να λάμπει στα ανοιχτοπράσινα μά