Επτά μείον ένα

A R N E D A H L 10 ται εκεί, κρυμμένο ανάμεσα στα δέντρα της ακρογιαλιάς, πράσινο προς καφετί και άσχημο και εντελώς υπέροχο. Το χρυσοκίτρινο ανέμισμα των μαλλιών κόβει ταχύτητα. Κι ενώ κάνει μεταβολή μπροστά του, εκείνος γνωρίζει ήδη ότι θα ξαφνιαστεί. Ποτέ του δεν είχε σταματήσει να εκπλήσσεται, και ποτέ του δεν πρόκειται να το καταφέρει. Και ακριβώς τη στιγμή που γίνεται ορατό το περίγραμμα του ακανόνιστου προφίλ, το ξανακούει. Δεν υπάρχουν λεύκες εκεί κοντά. Κι όμως, δεν ακούει τί- ποτ’ άλλο πέρα από το θρόισμα των φυλλωμάτων τους, το οποίο γίνεται ψίθυρος, γίνεται τραγούδι. Υπάρχει κάποιος κάπου που τον θέλει κάτι. Και τότε καταλήγουν να κοιτάζονται κατάματα. Ακόμη πασχίζει να πάρει ανάσα.